Heimilisblaðið - 01.03.1943, Qupperneq 29

HEIMILISBL AÐIÐ
69
að nærast svolítift á hænsnakjötssúp-
U1tni, hennar mömmu þinnar. Eg er með
(lálítið af henni með mér í krukku, sein
er ' afin inn í ullardúk, og hún hlýtur að
'era vel heit enn þá. Þegar við söfnumst
sa,nan í kvöld, hugsum við til þín og fel-
Um lug Guði“. Svo faðmaði hann dótt-
ur sína að sér.
-,Þú verður að hugsa til þeirra allra
Hér. pabbi. Biddu mömmu að hugsa til
bein-a allra líka“.
’-Það skal ég gera. Og verið þér sælir,
Hlsen, og ég þakka yður fyrir, að þér
'iljið lilífa henni. — Ég skal reyna að
i"0nia snemma í fyrramálið, Ingibjörg“.
Þegar Olsen kom inn aftur, sagði hann
nieð ákafa: „Nú er ég búinn að sofa út,
°e röðin komin að mér að vaka í nótt“.
vNei, það er ég, sem á að vaka í nótt,
l'að stendur á listanum“, svaraði Ingi-
hjörg.
«Kemur listinn enn, ég vildi helzt
i'renna lionum, ungfrú“, sagði hann og
'°ttaði fyrir brosi á andlitinu. Rétt á eftir
sPUrði liann: „Berið þér kvöldmatinn á
borð fyrir okkur? Já, ég get ekki neitað
lnk að ég er orðinn svangur aftur“.
•■Það gleður mig að heyra, en fyrst af
öllu verð ég að færa konunni yðar einn
l'ella af súpu. — Sjáið þér liérna, frú
iilsen, mamma bjó til hænsnakjötsúpu
l'anda yður, og pahbi álítur að þér munið
l'ala gott af að nærast á henni“.
Konan bragðaði á súpunni. þó með
hálfgerðum mótþrqa, en svo renndi hún
ut Ur bollanum í einum teyg.
«Er til meira?“ spurði liún svo, „ég á
''ð til morgundagsins“.
ídJað er mikið meira til; vilji þér ekki
a svolítið meira núna, gerið þér svo vel“.
“Ó, lokið þér svo stofunni á meðan þið
,uatist". — Þetla sagði hún ekki í skip-
l,nar- heldur miklu fremur í bænarróm.
„Þökk fyrir, á ég að fá öl og te aftur?
Eg hefi góðar minningar um þann drykk.
frá því að móðir mín lifði. Konunni þyk-
ir te ekki gott og býr það aldrei til“.
Hann rétti út hendina lil að fá sér brauð-
sneið, en kippti henni að sér, nærri því
með lotningu, jiegar Ingibjörg byrjaði á
borðbæninni.
Annína lá í fasta svefni inni í við-
hafnarstofunni. lngibjörg hafði bætt við
haná tveim svæflum og mjúkri ullar-
ábreiðu, sem hún kom með að heiman.
Hún hafði látið hana skipla um föt og
látið hrein rúmföt hjá henni. Stúlkan var
nú þokkaleg og harnsleg útlits í hvíta
náttkjólnum og hitaroðinn var hoi’finn úr
kinnunum, en samt var hún sveitt.
Annína litla var föður- og móðurlaus,
en faðir föðurleysingjanna gleymdi lienni
ekki. Ingibjörg klappaði á dökkan, hár-
prúðan kollinn á lienni og hagræddi á-
breiðunni vel ofan á lienni.
Um.kvöldið voru börin óróleg, og varð
Ingibjörg þá að sinna þeim, laga til hjá
þeim og hagræða. Á meðan sagði hún
þeim frá systkinum sínum og frá því
livað bræður sínir liefðu verið duglegir að
taka inn lyfin sín, þegar þeir voru veikir
af skarlatssóttinni. Börnin hlýddu á með
eftirtekt, elzta telpan vildi ekki vera eftir-
hátur hræðra Ingibjargar í dugnaðinum
við lyfjatökuna, það hafði áhrif á yngri
börnin. Loks kraup Jngibjörg við rúm
minnsta barnsins og bað kvöldbænina.
„Nú verðurðu að koma til mín“, sagði
næsla barnið og sama varð hún að gjöra
hjá þeim öllum.
Frú Olsen sneri frá þeim í rúminu, en
hún lieyrði saml allt, sem fram fór og
Olsen stóð í dyrunum og horfði á þetta
eins og heillaður.
Fyrri hluta næturinnar leið öllum vel
og sváfu rólega. Þegar gamla veggklukkan