Heimilisblaðið - 01.03.1943, Qupperneq 30

70
HEIMILISBLAÐIÐ
sló tólf, lyfti Ingibjörg tjaldinu frá glugg-
anum og leit út. Það snjóaði enn og loftið
var gráleitt að sjá, og virtist vera undar-
Iega lágt til þess. Algjörð kyrð ríkti allt
umhverfis og jörðin slétt og mjalllivít svo
langt sem augað eygði.
Allt í einu heyrði liún að konan sagði:
„I vor voru fimm ár liðin síðan, —
fimm ár“.
„Frá hverju eru liðin fimm ár, frú 01-
sen?“
„Frá því, að þetta kom fyrir, sem hann
var að tala um, — þér heyrðuð það sjálf“.
„Ég skildi það ekki“.
„Hvernig ættuð þér líka að gela skilið
það, slíkan föður sem þér eigið, og móður
líka, liugsa ég. En nú vil ég segja yður frá
því öllu, eins og það er. Eg er ekki fær
um að bera annað eins ein til lengdar.
livort sem er“.
Ingibjörgu langaði rnest til að flýja, en
hún ákallaði Drottinn um hjálp og kraup
svo þögul við rúmið.
„Móðir lians, — mannsins míns, —
átti heima inni í bænum, í ekknahælinu.
Það fór vel um hana þar, svon yfirleitt,
og hún gleymdi okkur heldur ekki og gaf
barnasokka, hveitibrauð og sælgæti, bæði
á afmælisdögum og um jólin og því um
líkt. Svo þegar yngsta barnið fæddist, það
sem nú er firnrn ára, kom liún og var hjá
okkur á meðan ég lá og annaðist mig. Hún
bar líka barnið í kirkju til skírnar, og
hefði ég þó kosið að gera það sjálf, en ég
var ekkert um það spurð. Skírnarvottana
valdi hún líka og gekk alveg framhjá
þeim, sem við höfðum mest kynni af.
Þér getið ímyndað yður, að mér sveið
þetta og þegar liún bætti gráu ofan á
svart með því, að láta syngja sáhna liér
heima, svo að enginn tími varð til að fá
sér ofurlítinn snúning, sem ég hafði þó
hlakkað mikið til, lá við að syði upp úr
hjá mér. En dagurinn leið þó til enda
vandræðalaust. En þegar hún fór að
halda áminningarræðu, daginn eftir og
tala um, að æfin væri stutt og að ein-
hverntíma ættum við að gera reiknings-
skil, þá gat ég ekki á mér setið lengur,
og missti alla stjórn á mér.
Þvættingur! sagði ég og stappaði í gólf-
ið, eintómur þvættingur. Ekki nema það
þó, svona fjörgamall og skrælnaður kerl-
ingar-hræsnari, að ráðsmennskast hérna!
— En þarna eru dyrnar, og hér er mér
að mæta! Og svo hrækti ég, ungfrú, ekki
á liana að vísu, en beint fyrir framan
hana, sem mátti lieita sama sem.
„Stína!“ sagði húsbóndinn í sömn and-
ránni, hann var kominn inn án þess að
ég tæki eftir því. „Stína!“ sagði hann aft-
ur og gekk út, og ég fór á eftir. honiun-
Eg skil ekki enn livers vegna ég gerði
það, en ég gerði það, því að rödd lians
var þannig. Hann fór alla leið út í lítið
útiliús, sem stóð í garðshorninu, og þá
sagði liann: „Nú fer þú inn og gerir svo
vel að biðja móður mína fyrirgefningar!"
„Nei, það geri ég ekki“.
„Ekki það?“ 0, þér hefðuð átt að sjá
svipinn á honum þá, ungfrú. Hann var
náfölur og augun eins og þau ætluðu út
úr höfðinu á lionutíi. Svo sagði liann mjög
lágróma: „Ég spyr aðeins einu sinni enn:
Ætlarðu að gera þetta?“ — Já, sagði ég
nötrandi eins og strá í vindi. Svo geng-
um við bæði inn og liann stóð hjá mér,
til að vaka yfir hverju orði mínu og lát-
bragði.
Gamla konan grét sáran og rétti mér
hendina til sátta, Hún vissi ekki hvað
fram hafði fax-ið, og hélt að ég iðraðist
framkomu minnai-, og að ég kæmi í ein-
lægni og af sjálfsdáðum. Mér lá við köfn-
un af niðui'bældiú reiði, þegar hún talaði
blíðlega og rólega til okkar beggja. Eftir