Heimilisblaðið - 01.03.1943, Qupperneq 32

72
HEIMILISBLAÐIÐ
um. Jú. gerið það, elsku barn. Ég skai
kalla ef þörf gerist“.
Ingibjörg gat ekki sofnað. fyrst í stað,
af einskærri gleði. „Elsku barn“, hafði
sjúklingurinn sagt, og hlustað á það, sem
híjn sagði frá. Samt náði þreytan bráð-
lega yfirhöndinni, og hún sofnaði vært.
Tveim stundum seinna vaknaði hún
við eitthvert hljóð, eins og eitthvað væri
dregið eftir loftinu. Hvað var þetta? Hvar
var hún annars? Ó, nú mundi hún það
allt í einu. Og hljóðið kom frá garðyrkju-
manninum, sem læddist inn á sokkaleist-
unum og lagði mó í stóra ofninn. Þegar
hann liafði lokið við það, hlustaði hann
ofurlitla stund við svefnherbergisdyrnar
og læddist svo út aftur.
Sælurík friðarkennd fór um ungu
stúlkuna um Ieið og hún signdi sig og
raulaði í hljóði:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég eofi rótt.
Þau áttu bæði annríkan dag, daginn
eftir, Ingibjörg og garðyrkjumaðurinn. Á
meðan hún bjó til hafrasúpuna, flóaði
mjólkina og bjó til te, sópaði hann öll
gólfin rækilega með grófbursta og bar á
þau blautan sand áður, svo að rykið þyrl-
aðst ekki úpp. Rakablettir sátu að vísu
eftir á gólfinu eftir sandinn, en hann
hafði yfirhönd yfir rykinu, og glaðlifandi
eldurinn í ofninum skyldi fljótlega þurka
rakablettina á gólfinu.
Frú Olsen var föl og máttþrota að sjá.
Hún svaf ekki. en var þó með aftur aug-
un.
„Hvernig leið yður í nótt?“ spurði Ingi-
björg og tók í höndina á henni.
..Ja, hvernig? Nóttin tók þó enda, —
en lofið mér bara að liggja“.
„Langar yður ekki að bragða á ein-
hverju?“
„Nei, nei, — því að það er víst ekkert
ineira til af súpunni þarna?“
„Jú, töluvert. Nú skal ég undir eins
koma með h'ana“.
Ingibjörg hrærði eina eggjarauðu og
lét saman við súpuna.
„Þökk fyrir, þessu get ég þó komið nið-
ur. En nú langar mig ekki í meira að
sinni. Ef til vill seinna“.
Meðan þessu fór fram, höfðu börnin
orðið ósátt um hvert þeirra ætti að fá
öskjuna með myndaspilinu, og Ingibjörg
varð að beita öllmn sínum myndugleika
til að fá það ósætti jafnað. Hún fann að
þau voru bráðlynd að eðlisfari, en elzta
stúlkan var brjóstgóð og móttækileg fyrir
góð áhrif, og hún varð Ingibjörgu brátt
góð stoð. Móðir þeirra kvartaði ávallt, ef
nokkuð verulega heyrðist til þeirra.
„Þey, þegið þið! Aldrei fær maður frið
fyrir ykkur“.
„Eigum við að flytja rúmin þeirra inn
í dagstofuna?“
„Og ég ætti svo að liggja hér alein? Nei.
ég kýs helzt að hafá börnin mín hjá mér“.
„Ég spurði nú aðeins vegna þess, að
mig langaði til að yður liði sem allra
bezt“.
„Já, ég veit það. — En Iivað ætlið þér
nú að gera?“
„Ég ætla að búa um rúmið yðar. Við
berum yður á stólana, eins og í gær“.
„Bera? Nei, ég geng það sjálf“. En þeg-
ar til kom, gat hún ekki gengið, og mað-
ur liennar bar hana þangað. Engin kona
hefði getað tekið á henni með meiri var-
færni en hann gerði.