Heimilisblaðið - 01.03.1943, Qupperneq 34

74
HEIMILISBLAÐH?
íann, að ég var kærulaus inn þau efni.
— Ætli að það sé ekki bezt að ég komi
lienni á sinn stað aftur?“
„Viljið þér ekki lofa henni að vera
uppi við? Ég er aðeins með Nýja testa-
menti með mér, og ég sakna þess, að hafa
ekki alla Biblíuna“.
„Eins og þér viljið, ungfrú“.
Ingibjörg stóð þá upp, snerti liandlegg
hans og sagði í hálfum hljóðum:
„Verið vingjarnlegur við konuna yð-
ar. Eitt hlýlegt orð getur verið álirifa-
meira en styrktardroparnir“.
„Ungfrúin talar eins og hún hefir vit
á, en það er af því að þér þekkið hana
ekki. Hún hefir einu sinni orðið að lúta
í lægra haldi fyrir mér og það fyrirgef-
ur hún mér aldrei. Hún liefði getað fyr-
irgefið mér, þó að ég hefði verið vond-
ur við hana. En lnin nær sér aldrei eft-
ir þá auðmýkingu, að hafa orðið að láta
undan og beygja þrálátan vilja sinn. Ég
hefi oft talað hlýlega við hana, en fengið
ónot og illyrði á móti. Þegar ég hefi ver-
ið búinn að ganga frá gróðurkössunum
á vorin, útbúa bíflugnabúin og allt kom-
ið í blómgandi gróður, þá hefir mig oft
langað til, að við gætum öll glaðzt yfir
því í fullri einingu. En tilraunum mín-
um í þá átt hefir hún ávallt mætt með
stríðni og hæðni, og þá hefi ég auðvitað
dregið mig í hlé. Börnunum er sannar-
leg vorkunn, að eiga þvílíkt heimili, og
sjálfur verð ég heizkari og hryssingslegri
með hverjum deginum, sem líður. Mér
var óljúft að láta aðra komast á snoðir
um hvernig ástandið var á heimilinu, og
þess vegna dró ég mig í lilé frá öllum
vinimi og kunningjum. En- hvað sem
þessu líður, vil ég samt óska að hún rétti
við aftur“.
„Hefir yður þá nokkurntíma þótt vænt
mn hana? Þótti yður vænt imi hana, þeg-
ar þér stóðuð frammi fyrir prestinum við
altarið?“
„Já, ég held það nú!“
„En yður þótti þó vænna um móður
yðar?“
„Það er inér ekki full-ljóst. Það er ekki
gott að gera sér grein fyrir slíku. En ég
veit það þó með vissu, að það sem yar
bezt í inér, unni móður minni mest. En
Stína öfundaði móður mína af því að mér
þótti vænt um liana, og hún öfundaði
börnin okkar af því að mér þótti vænt
um þau, og hún lét mig oft kenna á því.
En hún hefir verið vinnusöm, nægjusöm
og hirðusöm, það má hún eiga, og marg-
oft hefir mig langað til að segja lienni.
að ég mæti það mikils hjá henni, en þá
kom ávallt eitthvað í veg fyrir það, og á
endanum gefst maður upp“.
„Þér þurfið að liafa tal af presti, 01-
sen, en ekki að ræða um þetta við fávísa
telpu, eins og mig“.
„Það er þó ekki óhugsandi, að svona
fávís telpa, eins og ungfrúin nefnir sig,
geti vakið samvizkuna betur en nokkur
prestur“.
„Á ég að segja yður“, sagði liún lágt.
„hvað ég heyrði einu sinni guðhræddan
mann segja, að þegar ástin kólnar og við
hryggjumst yfir því og segjum Jesú frá
því, þá framkvæmir liann sitt undraverk,
hreytir vatni í vín, kaldlyndi í kærleika“.
..Já, ef það gæti skeð, þyrfti það lielzt
að vera áður en dauðinn aðskilur okkur.
það er auðskilið mál. En ég liefi engar
tilfinningar í þessa átt, og get ekki feng-
ið mig til að tala við Guð, þarna uppi,
um það, sem mig vantar. Allt þetta, sem
þér, ungfrú, eruð að segja mér, er mér
gjörsamlega ókunnugt“.
„Hvað myndi móðir yðar liafa ráðið
yður til?“
Frh,