Heimilisblaðið - 01.03.1943, Qupperneq 38

78
HEIMILISBLAÐIÐ
„Eú hvað skyldi Annita segja“, hugsaði
ég á leiðimii. „Aldrei lxefir neiim Iivíslað að
henni ástarorðum. Ef til vill verður hún
hrædd við mig eins og föður minn“.
Ég kom aftur heim til mín og foreldrar
mínir og Annita tóku á móti mér. Faðir minn
var kaldur og rólegur, móðir mín faðmaði
mig grátandi að sér, Annita var mjög föl þeg-
ar lnin rétti mér hendina. Ég tók um báðar
hendur hennar, en hún liorfði niður fyrir sig
í þetta sinn. Það hlýtur að liafa verið eitthvað
í augnaráði mínu, sem liúu liafði ekki séð
fyrr, eitthvað af augnaráði elskandans, sem
hafði þau áhrif, að liún leit niður fyrir sig
og fögrum roða brá á kinnar henni.
Dagimi eftir sagði ég við Annitu:
”Komdu út með mér“, og við gengum út í
garðinn og námum staðar undir stórri eik;
þaðan var ágætt útsýni yfor Tradogavatnið,
sem breyðir sig út eins og liaf fyrir framan.
Þetta var uppáhaldsstaður Annitu.
Þegar við vorum saman á gangi var liún
venjulega gáskafull, bamalega kát og réð sér
ekki fyrir fjöri, en í þetta skifti gekk hún
þögul við hlið mér.
„Annita”, sagði ég, þegar við liöfðum tekið
okkur sæti undir eikinni, manstu hvað skeði
fyrir tólf árum?”
„Já, ég man eftir öllu, sem þá gerðist. Ves-
ings foreldrar mínir”.
„Manstu þegar við komum hingað, livað
hrædd þú varst og liversu fast þú hélst þér
að mér”.
„Já, ég man það vel, og égman eftir því
að fyrstu nóttina vildi ég alls ekki liggja í
stúlknaherberginu, heldur grét ég þangað til
ég fékk því fram komið, að litla rúmið mitt
var flutt inn í þitt herbergi”.
„En manstu ekki það, sem þú sagðir einu-
sinni, þegar við gengum saman á þessum
stað”.
„Nei, ég veit ekki Iivað þú átt við, ég hefi
víst gleymt því”.
„Ég man það mjög vel”.
„Hvað var það þá, var það eitthvað
heimskulegt?”
„Nei, það var ekki lieimskulegt, þú hélst
i hendina á mér og hoppaðir við hliðina á
mér, svo horfðirðu á mig og sagðir:
„Veistu hvað ég á að vera?”
„Nei, svarði ég, það veit ég alls ekki”.
„Jú”, sagðir þú með mikilli alvöru. „Ég
á að vera konan þín, við eigum að vera hjón”-
„Já, auðvitað”, sagði ég, “og þú átt að heta
maddama Feodóra”.
„Já, mikið barn var ég þá”, sagði Annita,
„barn sem lék með brúður, ég vissi ekki hvað
ég sagði, en sjáðu til, brúðurnar voru líka
maður og kona”.
„Nei, þú vissir það ckki, það er áreiðan-
'legt, en nú ertu ekki lengur barn, Annita”-
„Nei, ég er bráðum tuttugu ára”.
„Og þú ert líka skynsöm”.
„Nei, ekki er það nú”.
„Og þú ert falleg”.
„Er það satt?”
„Já, það er satt, þú ert meira að segja mjög
falleg, og þess vegna get ég ekki lengur látið
mér nægja að vera bróðir þinn”.
„Ertu reiður við mig?”
„Nei, ég er ekki reiður við þig, en það var
nokkuð sem ég ætlaði að segja þér”.
„Hvað er það?”
„Það er leyndarmál“.
„Leyndarmál! Það hlýtur að vera gaman
að eiga leyndarmál. Ég á ekkert”.
„Það er ekki víst að það sé ætíð gaman ’-
„Hvaða leyndarmál er það? Viltu segja
mér það”.
„Já, ég vil segja þér það, en þú mátt ekki
verða hrædd. Það er stærsta leyndarmálið í
lífi mínu, Aimita og það er það, að ég elska
þig Annita, ég elska þig heitt, innilega og
alvarlega, þig og enga aðra nú og alla inína
æfi. Annita, nú spyr ég þig, viltu verða kon-
an mín? Líttu á mig, Annita, hvað segirðu