Heimilisblaðið - 01.03.1943, Blaðsíða 41

81
HEIMILISBLAÐIÐ
skoðun hennar hafði enga þýSingu gagnvart
föður mínum.
Kg sagði Annitu, að faðir minn vildi ekki
6efa eamþykki sitt til giftingarinnar, en ég
f'dlvis'saði hana aftur og aftur um, að hún
°(? engin önnur skyldi verða konan mín.
«0g þú Annita”, spurði ég, „hvað segir
þú?”
”Eg”, sagði Annita, „hann má drepa mig
a®ur en samþykki það að giftast nokkrum
“f undirmönnum hans. Þér er óhætt að
treysta mér. Hvorki fortölur né hótanir geta
haft nein áhrif á mig. Ég er þín og skal
aldrei, meðan ég lifi, tilheyra neinum öðrum
. uianni”.
^annig liðu tímar fram. Annita og ég vor-
Uöi hamingjusöm í ást okkar, en vitanlega
okkur illa, að foreldrar mínir ekki tóku
þátt j gleði okkar. Faðir minn var myrkur í
8^api 0g liargur V13 alla, 0g ég talaði sjaldan
'ið hann. Annita liafði góða rödd og söng
yudislega fallega hina rússnesku föðurlands-
K°Ugva, en það var eins og liinn yndislegi
8eUgur hennar léti illa í eyrum föður míns,
8V° a® hann fór vanalega strax í hurtu, þegar
*lún byrjaði að syngja.
Skömmu síðar kom hréf frá verzluuarliúsi
1 ^ovgorod um, að ég yrði að koina þangað
þess að taka á móti arfi, sem mér hafði
úlotnast eftir nýdáinn móðurbróður minn.
Annita vr ekki mönnum sinnandi út a(
^urtför minni, en ég reyndi að hughreysta
aUa eftir megni með því að sýna henni fram
a’ a® eg myndi ekki verða langan tíma í burtu
°8 að ég myndi flýta ferð minni eins og ég
fi*ti til þess að komast sem fyrst lieim til
eunar aftur. Ég reyndi einnig að liughreysta
^'aua með því, að ég fengi nú mikinn auð,
8v° að við gætum gift okkur, þegar við vild-
|'Ut, hvað sem faðir minn segði og ferðast
vert á land sem við vildum og jafnvel farið
til a?skustöðv'a hennar.
En þetta fár á aðra leið„ því málið tók
lengri tíma en ég hafði búist við, og það leið
hálft ár þangað til alt var komið svo í lag,
að ég gat farið heim .aftur.
Því meir sem ég nálgaðist heimilið, því
meir flýtti ég ferðinni og að lokum ók ég frá
einni járnbrautarstöðinni til annarar eins og
bandvitlaus maður. ?
„Trúir þú á liugboð, faðir Gurij?” Ég bjÓ9t
við einhverju slysi, ég var hræðilega angistar-
fullur, og því meir sem ég nálgaðist heimilið,
því meir óx þessi kvíði. Það var aflíðandi
nóni þegar ég kom heim, en ekki sá ég Ann-
itu mína.
„Hvar er Annita?” epurði ég.
„Hún er ekki heima?“ svaraði faðir minn.
„Er hún ekki lieima? Vissi hún ekki að
ég ætlaði að koma í dag?“
„Ég veit ekki. kannske að hún komi hráð-
um“.
„Er hún úti?“
„Líklega“.
„Hvert fór hún?“
„Ég veit það ekki, ef til vill er húi< hjá
Fedóru“.
Ég fór þaugað, en Annita hafði ekki þar
komið. Ég hljóp eins og óður til móður minn-
ar og heimtaði að hún segði mér hvað orðið
væri af Annitu.
„Það hefir þó ekkert slys orðiÖ“, sagði ég.
„Ég veit ekki“, sagði móðir mín, „spurðu
föður þinn“.
Ég gekk inn til föður míns og ég hlýt að
liafa komið honum undarlega fyrir sjónir,
eittlivað voðalegt hlýtur að hafa verið við
útlit mitt, því að faðir minn varð nábleikur.
„Hvar er Annita, livað hafið þið gert af
henni“, hrópaði ég.
„Ég veit ekki, eins og ég þegar hefi sagt
j)ér“, svaraði hann og var auðheyrt, að hanu
vildi komast hjá að svara.
„Veit ekki, veit ekki!“ svo segið þið öll.
„Hver veit þá, hvar hún er?“