Heimilisblaðið - 01.06.1943, Síða 17

109
HEIMILISBLAÐIÐ
wpplausn eða lirun á l)cini atvinnuvegi og
Pcirri framleiðslu sem undir kann að verða.
1 l'eim viðskiftum.
l’" að ýms þægindi svo sem fínar íbúðir,
l'úsgögn o. þ. h., séu óneitanlega mikils virði
,'1*r vellíðan holdsins eru það þó ekki hlut-
" SC)n gefa uppskeru.
^kennntanalíf með allri sinni fjölbrcytni,
61118 °g kaupstaðirnir hafa upp á að hjóða,
cr 'itanlega ekki hægt að meta til jafns við
',asr skcmmtanir sem tíðkast aðallega í sveit-
I) m. þó
er skemmtanalíf sveitanna ekki svo
úhrotið og sjaldgæft að slíkt sé til afsök-
"tuir fyrir unga fólkið sein leitar burt frá
8))ium fæðingar- og æskustöðvum lir sveit-
II) 1|k ð ms félagssamtök innan sveitanna,
jucðal unga fólksins, eiga mikinn og góðan
{ utl í því að kenna æskunni í sveitum lands-
"1s að halda trygð við sína átthaga og meta
h'rðargróðurinn rneira en fjörugrjótið. En
eU)r má ef duga skal. Slík félagssamtök eru
Iiv,
að
ergi nærri nógu sterk og víðtæk. Þau þurfa
. e)ga snjalla og álirifamikla talsmenn, og
'reiða starfsemi sína út um allar sveitir
audsins. Það er eitt af því allra nauðsynleg-
asla að vekja fólkið til áhuga fvrir framför-
11111 °g ræktun landsins. Hin sífrjóvga gróð-
Uril)old híð ur eftir mannshöndinni, til að
.11)113 þau verðmæti sem geymd eru í skauti
Jarðar. Enginn ætti að leggja stein í götu
6)rra sem trúa á þessi verðmæti og vilja Iiag-
U'la gér og sínum þau. Nú eru alvörutímar,
I 111)r mestu og liættulegustu sem ef til vill
,Ul_u nokkru sinni runnið upp yfir þessari
J°ð. Nu er hin stærsta og þýðingarmesta
1 á því að allir standi saman, betur, og
af djúpri alvöru "gagnvart virðingu síns
°lt:i11 þjóðernis, og með fullum skilningi, og
8ai)leiginlegum átökum gagnvart þeim liætt-
11111 8ei)) kunna að steðja að liagsmunamál-
11111 °K sjálfstæðisbaráttu þessa lands.
Eg hefi oft liugsað um það hve yngri kyn-
I 1111 í þessu landi virðist oft vera andvara-
■'us og gjálíf, einmitt á þessum liörmunga-
nni, þegar þúsundir manna út um lieim-
U)1 herjast fyrir lífi sínu og sjálfstæði, og
leHa hlóði sínu og sinna. Við ættum að
eniia huganum stöku sinnuni til þeirra sem
•1‘ist af völdum ófriðarins, og eru sviftir
ln))ni kærustu ástvinum. Ættum við ekki að
ei)1)a huganum að því hve afkoma okkar
Það er svo margt
að paltktt
Það er svo margt «ð þalcka.
Þa'ð getur enginn taliS
ástgjafir Drottins allar,
sem oss hann hefir valið.
Elslca hans leitar allra,
úti um ví&a heima,
inn í livert cinasta hjarta,
einnig þeirra, sem gleyma.
Ó, að þú, elska&i Jcsús,
alla þá miœttir finna,
sem a& í sortanum villast
sárir af átökum hinna.
Þeir sem ósjálfrátt ana
út á spillingaleiöir;
ó, að þeir snúi aftur. —
öllum þú fa&minn brei&ir.
S. H.
og aðrar ástæður eru sem betur fer, langtum
óskyldari og ósambærilegri en þeirra J)jóða
sem dregist liafa inn í þemian ógnum þrungna
sorgarleik.
Við Islendingar erum svo lánsamir að þurfa
ekki að liorfa með berum augum upp
á blóðsútliellingar og ógnir styrjaldar-
innar. Við heyrum óminn af því sem er að
gerast í heiminum, en slíkt mun þó vera
svipur lijá sjón.
En við erum visulega á hættusvæði, og
engin veit livar eða livenær síðustu átökin
kunna að gerast.
Við eigum öll að vera forsjóninni þakk-
lát fyrir varðveizlu friðarins í þessu landi,
fyrir varðveizlu á lífi og limuin eignum og
atliafnafrelsi. Og það er einmitt þetta sem
lilýtur að knýja alla hugsandi og sanna Is-
lendinga til að láta dægurþrasið falla niður
og standa þétt saman um öll hagsmuna og
þjóðnytjamál, lands og þjóðar. Við skulum
öll vera vökumenn Islands, og íslensku þjóð-
arimiar liverl með öðru. Við skuluin varast
of mikið gjálífi óg andvaraleysi. Við skulum
þroskast og stækka við liverja raun. Aukin
þægindi og andvaraleysi, —- eða: — Sáning og
uppskera.
Hvort kýst þú lieldur? Þór. Leifs