Heimilisblaðið - 01.06.1943, Blaðsíða 21

HEIMILISBLAÐIÐ
113
lngibjörg fékk lijartslátt, en hún reyndi
lu‘ valdi á sjálfri sér.
iiHún sagði: Bara að liúsið stæði ekki
l'arna úti í garðinum, en það er þar allt
af“.
Harðyrkjuinaðurinn tók þessu með
bógn, en stóð lireyfingarlaus og draup
llí,fði um stund, loks kinkaði hann kolli
()b gekk aftur upp á loftið. En Ingibjörg
i'inn þag j belgum ólta og undirgefni,
a® Hóknu þræðirnir lágu í hendi Drott-
*ns, 0g að hann var í þann veginn að
í?lciða úr þeim.
Læknirinn kom ekki fyrr en nokkuð
'ar liðið á daginn. Ingibjörg heyrði skrölt-
|ð í vagninum og stóð í dyrunum, viðbú-
111 að taka á móti honum.
»Hvérnig líður liérna, stúlka litla? Ég
h< 1 i'nyndað mér að nokkrar steyktar dúf-
1,1 Lomi í góðar þarfir“.
»Já, ég þakka þér fyrir, það getur þú
'e‘ið viss um. Börnin eru svöng og biðja
Ul11 mat á öllum tímum dagsins“.
v.En þú sjálf, Ingibjörg, mér sýnist þú
’ei'a dálítið guggin á nefinu og lítir út
yril' að liafa þörf fyrir að koma heim
fara í snjókast við drengina“. Hann
atilllgaði útlit hennar gaumgæfilega og
l‘‘Sði svo í bálfum hljóðum: „Systir
enrietta losnar nú einhvérn næsta dag-
Illn- þaðan sem hún er, og þá getur hún
e>st þjg af verðinum“.
^Nei, ó, nei, pabbi, ég vil ekki láta
eysa mig af verðinum“.
^Heldurðu þó ekki, að hún sé betri
^jiikrunarkona en þú, barnið gott?“
”Hún er það, auðvitað, margfalt betri,
0,1 ég er nú samt viss um, að þau hérna
1 Ja liafa mig áfram, einkum þó konan“.
vKonan!“ sagði læknirinn dálítið
atlkvís, en þó undrandi. „Ja, sé hún
ánægð með þig, skalt þú fá að vera
áfram“.
Hann fór nú úr loðfrakkanum, orn-
aði sér litla stund við arininn og gekk
svo inn til sjúklinganna.
Börnin voru öll á batavegi, og Elín
Soffía mátti fara á fætur svolitla stund
daginn eftir. Læknirinn tók á slagæð kon-
unnar og lekk að vita um hitastigið.
Hann skildi ekkert í því, að hún var
næstum hitalaus, en þó var svona af
benni dregið. Garðyrkjuinaðurinn stóð
þögull hjá og beið el’tir umsögn læknis-
ins með eftirvæntingu. En umsögnin kom
ekki; aftur á móti kom liann með óvænta
spurningu:
„Hvernig víkur því við, Olsen, að þér
eruð farinn að vinna í garðinum um þetta
leyti? Þér eruð vænti ég að keppast við
að verða á undan Staranum með að spá
vori. Eg ætlaði varla að trúa mínum eig-
in augum, er ég sá yður vera að aka hjól-
börum áðan“.
„Það var ekki garðyrkjuvinna, ég var
að rífa dálítið niður, sem þar var. Það
var síðasta brakið úr því, sem ég var að
aka burtu, þegar læknirinn kom“. Ilann
var dimmraddaður af niðurbældri geðs-
hræringu, er bann sagði þetta. „Það er
nægilegt rúm í nýja frælnisinu, sem ég
byggði í fyrrasumar, fyrir bjólbörurnar,
vermireitaglugga, lirífur og spaða og ann-
áð þess háttar, svo að kofaskriflið, sem
stóð í garðinum er orðið óþarft með öllu.
Það cr laglegur blettur þar sem það stóð
og ég hefi liugsað mér að bfggja þar
skemmtihús með stóru borði, reglulegu
fjölskylduborði, á miðju gólfi og laglég-
um bakbekkjum í kringiun það. Þannig
liefi ég hugsað mér þetta“.
Hann talaði af nokkrum ákafa og la^kn-
irinn sá þá fyrst, sér til mikillar undr-
unar og ánægju, að maðurinn var bæði
*