Heimilisblaðið - 01.06.1943, Qupperneq 25

HEIMILISBLAÐIÐ
117
8em áður liún, sem liefir hjálpað mér,
°8 það er það, sem ég má til með að
se8ja yður. Fyrsta daginn var ég vond
°g skammaði liana, af því að hún hafði
°kki spurt mig áður en hún gjörði dá-
‘ítið í húsinu. En í stað þess að taka dót
sitt saman og fara sína leið, fór lnxn að
ldja mig afsökunar, og kannaðist við að
hún hefði átt að spyrja mig áður um
þetta. Frá þeirri stundu þótti mér vænt
11111 hana, og þegar hún svo sagði mér
seinna, að liún væri sjálf uppstökk að
eðlisfari og ætti í mikilli baráttu við það,
011 Drottinn veitti hjálp sína í því efni,
c I maður aðeins leitaði lians, þá bráðnaði
e’lthvað innra hjá mér,því að ef að önn-
j11 eins stúlka grét yfir sínum syndum,
lvað mætti ég þá gjöra. Og svo leiddi eitt
a/ eðru, því að fyrst Guð hafði sent hana
okkar í okkar eymdarástandi, hlaut
ann að bera kærleiks umliyggju fyrir
°kkur. Og því, sem fram hefir farið í
j,a'r °g í nótt, er ég ekki maður til að
■sa> Og ef að ég hressist upp úr þessu,
® e8 aldrei fullþakkað fyrir þennan
sjnkdómstíma og það sem hann færði
0 kur. -— Jæja, það er nú ekki annað,
!em ég þurfti að segja yður, en nú verð-
" þér að segja konunni yðar það sem
e8 hefi sagt‘\
Hlausen læknir var með tárvot augu
|legar hún lauk máli sínu. — Svo að
l0ttinn notaði barnið lians til að kalla
.>essa sál til sín. Og tvisyar liafði Ingi-
‘jöig auðmýkt sig, já, með því móti vinn-
ast sigrar.
fr
Oarðyrkjumaðurinn og Ingibjörg biðu
ammi á ganginum.
ý’Hvað má hún borða, pabbi? Það er
tc*r rauðspretta, hreinsuð, frammi í körf-
/nni frá henni miimmu, má ég sjóða hana
1,atlda henni?“
-,Já, gjörðu það hara, en lialtu áfram
að gefa henni dropana í víninu. — En
svo eitt ráð enn, Olsen, látið hana liggja
sem mest í næði og tala sem minnst“.
„Lækninum er óhætt að treysta mér.
Við erum nú líka bxiin að tala út, og skilj-
um livort annað, án fleiri orða. — Og
svo verð ég að þakka yður. Þakka yður
allt, en þó mest fyrir liana þarna. Hún
hefir verið okkur eins og engill af Guði
sendur“.
„Ski-eytið liana ekki með engilsnafn-
inu, því að luin er veikt og vanmáttugt
barn, en að því leyti hafið þér rétt fyrir
yður, að engill þýðir sendiboði, og Guð
sendi hana, það er ég sannfærður urn.
Englarnir eru þjónustu andar, stendur í
Biblíunni okkar. Guð gefi þá, Ingibjörg
mín, að þú megir verða þjónandi andi,
sendiboði frá Drottni, hvar sem þú ferð,
alla æfidaga þína“.
Og hún varð það. 1
Þegar vorið var komið, með blómskrúð
sitt og gróandi líf, var skemmtihúsið í
Engihlíðargarðinum vígt til notkunar.
Mjallhvítur dúkur var breiddur á fjöl-
skylduborðið og snotru grenibekkirnir
umhverfis það, biðu þess að verða tekn-
ir í notkun.
Fyrst komu húsbóndinn og húsfreyj-
an og leiddust. Börnunum fannst að
mamma væri orðin svo falleg og undur
góð, eftir veikindin. Á eftir þeim kom
svo Ingibjiirg, sem boðin var til hátíðar-
innar, og hún var umkringd af glöðum
barna liópnum. Síðast kom Annína, rjóð
og brosleit, með kúfaðan brauðbakka og
súkkulaðikönnuna.
Rétt á eftir hljómaði söngurinn:
„Blessa vort liús,
blessa vort borð,
Jjlessaðu vora þjóð og^torð;
blessandi bönd þín lilífi oss blíð,
Heilaga þrenning, alla tíð.