Heimilisblaðið - 01.06.1943, Side 31

^EIMILISBLAÐIÐ
123

lnn °g fóru allstaðar með báli og brandi um
^yggðir manna“.
Karelar eða Sólówvetskí-búar létu þessa
°lgi óhefnt og tók sig upp flokkur manna,
l3°0 að tölu, er óð inn á Fimiland rg rændu
l)flr nokkra bæi.
Finnar létu ekki sitt eftir liggja og hófu
Kiðangur „gegn jólum“. En ekki héldu þeir
lJá til Karelstrandar, heldur til norðurs, til
n>rstu stranda liins rússneska Lapplands eða
111 Enare, Peisen, Petsjenga, Órafjarðar og
Kóla.
Ekki er þess getið, live fjölmennur flokk-
Ur þessi hafi verið. Lagði hann upp frá Kaj-
^a-héraði og liefir líklega komið fyrst til
nare. Vógu þeir þar meðal annars „Tykinn
’úðesen, er galt skalt til Danmerkur, Sví-
Jjóðar og Rússlands“, og hendir nafnið til,
hann hafi verið Norðmaður.
j’sðan hafa þeir að líkindum lialdið ofan
,11<;ð Passvíkurá til Passvíkur, en þar höfðu
’^Unkarnir frá Petsjenga reist kapellu eina.
ar drápu þeir 4 karlmenn, 3 drengi og 1
'cnniann. Kapellunni lilífðu þeir, þótt und-
rKgt niegi virðast, því að hún er enn við
i vA *
' *- annars brenndu þeir bæði kirkjur og
aðrar byggjngar.
^aðan héldu þeir sjóleiðis til „Bómeíu“
'a Búmannsfjarðar á Fiskeynni. Varð þeim
"0lt til háta í Passvíkinni, því að munkarn-
ir
hv
hvi
attu sér þar skipastól. Ekki vita menn,
^arga þeir liafa vegið í Bómeíu eða
■'e
'erju þeir liafa rænt og ruplað af eignum
j 11Unhanna þar, því þegar komið var að
e,nUa skatt að liðnum jólum, þá var eng-
111 niaður til frásagnar.
1?rá Bómeíu fóru þeir til Petsjengafjarð-
pða Munkafjarðar. Skipalægi munkanna
ar ’ fjarðarmynninu eða Pakkhúsvíkinni.
Kveiktu þeir þar í liúsum öllum og
ren»du háta þá, er þeir ætluðu sér ekki að
^°la 8jálfir. Inni við fjarðarbotn stóð kirkja
ÍU|u tneyjar. Lögðu þeir einnig eld í hana,
en létu fyrst greipar sópa um dýrgripi þá,
er þar voru geymdir. Því næst héldu þeir
upp með ánni og stefndu að klaustrinu sjálfu.
Þangað komu þeir á aðfangadagskvöld
1589, eða öllu lieldur jólanóttina, þegar Apo-
grypnia eða næturmessa 6tóð yfir í kirkjunni
og Ambrósíus átti að vinna heit sitt.
Allflestir munkarnir voru í kirkjunni og
mikill hluti verkafólksins, því að Ambrósíus
var svo vinsæll, að alla fýsti að vera við-
stadda, þegar hann ynni klausturheit sitt. Tal-
ið er að fimmtán munkar væru fjarverandi
þegar áhlaupið var gert á klaustrið og fengju
þannig umfíúið dauða sinn. Eigi er ólíklegt,
að munkunum hafi borist fregnir um ráns-
för óaldarflokks þessa og búist til varnar
eftir föngum, en þeir liafa tæplega- búist við
aðför á jólanóttina.
Hin liátíðlega vígsluatliöfn var byrjuð og
klukkan 10 um kvöldið gekk Ambrósíus í
kirkju. Lagði hann af sér liversdagsföt sín í
forkirkjunni, sokka, skó, belti og liöfuðbún-
að, en stóð eftir í liárserk sínum eingöngu,
til merkis um, að hann segði nú skilið við
allt í þessum heimi.
Því næst gengu allir bræðurnir fram til
hans og báru ljós í höndum sér, er tákna
skyldi fagnaðarerindið, sem vitjar liinnar iðr-
andi sálar. Hann liefur nú upp sálminn:
„Herra, meðtak mig í þína föðurarma!“
Forstöðumaður klaustursins eða ábótinn
kemur nú til móts við hann í dyrum aðal-
kirkjunnar, „eins og faðir til búsdyra sinna“
og ávarpar liann þar nokkrum orðum. Brýn-
ir liann fyrir lionum „að opna eyru sín og
gefa gaum að rödd herrans, sem kveði hann
til að taka á sig sitt létta ok. Hann verði
að hafa það hugfast, að þegar hann vinni
nú heit sitt með lirærðu hjarta og einlægri
gleði, þá lieyri frelsarinn sjálfur, Guðs móðir
og allir himnanna herskarar livert eitt orð
hans, og muni þau aftur hljóma fyrir lion-
um á efsta degi“.