Heimilisblaðið - 01.05.1962, Blaðsíða 11

fyrir sér, hvort unga stúlkan myndi ekki
kveikj a ljós, en ekki leit út fyrir, að hún
ætlaði sér það. Hann settist og reykti tvær
sígarettur í rólegheitum. Það var rétt svo,
að hann gat greint húsgögnin umhverfis
sig. En brátt var allt hulið myrkri, og hann
Sa ekki neitt. hann heyrði, að einhver var
í nánd.
er anzi hræddur um, að þokan sé
Jafn þétt og áður,“ sagði hann.
.,Nei,“ svaraði þá stúlkan og gekk að
glugganum, þannig að daufa skuggamynd
hennar bar við skímuna. „Hún er miklu
þéttari en nokkru sinni.“
,,Ég ætti samt sem áður heldur að reyna
að halda ferðinni áfram,“ sagði hann.
,,Það ættuð þér ekki að gera,“ svaraði
hún. „Þér kæmust ekkert.“
,,En ekki get ég haldið áfram að sitja
hér.“
»Ég geri ráð fyrir, að pabbi komi áður
en langt um líður,“ sagði hún þá líkt og
annars hugar.
Hún var ærið dularfull. Áhugi hans
Jokst stöðugt, og áður en hann sjálfur vissi,
hafði hann kveikt á eldspýtu. Stúlkan stóð
enn við gluggann og sneri baki í komu-
a^ann. Án þess að nota logandi eldspýtuna
írekar, spurði hann: „Hafið þér nokkuð
að athuga við það, þótt ég reyki ?“
,,Nei,“ svaraði hún, án þess að líta við.
Sú er svei mér feimin og ófélagsleg,
hugsaði hann og kveikti í sígarettunni.
„Búið þér og faðir yðar annars alein
hérna?“ spurði hann í þeim tón sem gaf
Blefni til samtals.
,, J á.“
„Er það nú ekki einmanalegt stundum?“
»Við lifum mjög kyrrlátu lífi.“
»Fer faðir yðar oft að heiman og skilur
yður aleina eftir, eins og í dag?“
»-®, jájá.“
Stríðnislöngunin kom nú upp í Richard.
Hann hugleiddi, á hvern hátt hann gæti
engið stúlkuna til að rakna við af öllum
hessum sljóleika og auk þess til að snúa
að honum réttu hliðinni.
„Þvílíkt tækifæri,“ sagði hann. „Ef ein-
'vern langaði nú til að koma hingað og
ræna yður.“
Hann skammaðist sín næstum fyrir orð
BEIMILISBLAÐIÐ
sín óðar en hann hafði látið þau út úr sér.
En hún hélt áfram að standa kyrr við
gluggann, án þess að líta við, og án þess
að segja orð. Þegar hann seint og um síðir
neyddist til að drepa í sígarettunni á ösku-
bakkanum, þokaði hún sér hljóðlega frá,
rétt eins og hún hefði beðið eftir merki.
Og þarna stóð hún einhvers staðar í
myrkrinu umhverfis, án þess að gefa frá
sér hljóð, unz hann heyrði hana spyrja,
hvort hann vildi ekki fá eitthvað að borða.
„Jú, þakk fyrir, ef þér hafið ekki of
mikið fyrir því. Er . . . er annars nokkuð
hægt að borða í þessu myrkri?“
„Þér getið borðað frammi í eldhúsi,“
svaraði hún. „Hafið þér nokkuð á móti
því ?“
„Ekki baun,“ svaraði hann glaðlega. „Má
ég ekki annars fá ljós hingað inn, á meðan
ég bíð?“
„Því miður höfum við ekki nema einn
lampa,“ svaraði hún, „og ég þarf að hafa
hann í eldhúsinu."
Að svo mæltu gekk hún út úr herberg-
inu, og honum fannst hálfu dimmara um-
hverfis sig á eftir. Hann heyrði hana ganga
um frammi í eldhúsinu. Hvers vegna hafði
hún annars staðið svona lengi við gluggann
áðan? Hvers vegna kom hún ekki inn með
kertaljós? En hvað um það, hugsaði hann,
ég fæ þó allavega að sjá hana, þegar fram
í eldhúsið kemur.
Hann sá ljósglætu leggja inn með dyra-
karminum, og hann varð að stilla sig til
að spretta ekki úr sæti og rífa dyrnar upp
á gátt fyrirvaralaust. Áður en langt um
leið, heyrði hann hana kalla lágt: „Gjörið
svo vel. Maturinn er tilbúinn.“
„Þakk fyrir,“ svaraði hann, stóð á fætur,
gekk að dyrunum og opnaði þær. Hann
staðnæmdist andartak og horfði píreygður
mót birtunni. Við honum blasti vinalegt
og snoturt eldhús, og það logaði á olíu-
lampa.
Á borð var búið að leggja kalda steik,
kartöflur, salat, brauð, smjör og ost, auk
könnu með tei, og allt var mjög snyrtilega
á borð borið — en stúlkan sást hvergi.
„Á að láta mig borða aleinan?“ spurði
hann hátt.
Rödd hennar svaraði frá vistarveru uppi
99