Heimilisblaðið - 01.05.1962, Blaðsíða 14

Yðuir er Tboðíð
Smásaga eftir Georg Bæk.
Að baki eikar-skenkiborðsins stóð Walter
Bergmann og virti fyrir sér heiminn, tor-
trygginn og veraldarvanur.
Hann var yfirbarþjónn við stórt hótel,
um það bil þrítugur. í dökku hári hans
vottaði fyrir ótímabærum gráum þráðum,
og í bláum augunum var sá glampi, að
svo virtist sem hann liti langt, langt mót
fjarlægri sjóndeildarhringjum. Hann var
alvörugefinn og fámáll.
Hann var vel þokkaður af mönnum, og
eitthvað var það við hann sem hafði sterk
áhrif á konur. Samt hafði enginn kven-
maður ennþá gengið svo út úr veitinga-
salnum, að hún hefði á tilfinningunni, að
hann hefði tekið neitt sérlega eftir henni.
Föstudagskvöld eitt stóð hann á sínum
stað við barinn, þegar Vera Andersen kom
innan úr kaffistofunni og gekk fremur
hratt. Hún setti bollabakkann á barborð-
ið og beið róleg á meðan Walter Berg-
man lauk við að fægja glas.
„Var það eitthvað sérstakt, ungfrú And-
ersen?“ spurði Bergman.
„Nei, ekkert, herra Bergman. Það er
að segja — ég hafði alls ekki hugsað mér
að gera pöntun.“ Hún var alltaf dálítið
utan við sig, þegar hún talaði við þennan
mann. „En mig langar til að spyrja yður
að svolitlu." Hún dró fram bréfmiða, sem
hún lagði á borðplötuna. „Þér gætuð víst
ekki sagt mér, hvort þessi miði gildir? Ég
meina: hvort allt er í lagi með hann?“
Bergman virti snepilinn fyrir sér af
gætni eins og bankagjaldkeri, sem gaum-
gæfir þúsundkrónuseðil.
„Beztu sæti, fimmta röð, númer þrjú,
til hægri,“ las hann upphátt.
„Er þetta eitthvert svindl?“ spurði stúlk-
an milli vonar og ótta.
„Nei, hann er í lagi. Þetta er á mjög
góðum stað í húsinu. Og gildir annað kvöld.
Hvaðan hafið þér fengið þetta?“
„Ég var í þann mund að fá hann, — frá
manni.“
„Manni, sem þér hafið þekkt lengi?“
Vera hristi höfuðið.
„Hvar hafið þér kynnzt honum, ef ég má
spyrja?“
„Hér í hótelinu. Hann kom inn í kaffi-
stofuna og fékk sér að borða.“
Hún rétti fram höndina eftir miðanum,
en barþjónninn lét hana ekki fá hann.
„Hvað heitir þessi maður?“
„í sannleika sagt, herra Bergman, þá
veit ég það ekki.“
Bergman setti í brúnir og virti miðann
fyrir sér hugsi. „Það er enginn venjulegur
maður, sem fer inn á kaffistofu til að fá
sér máltíð, — nema hann sé á hvínandi
kúpunni. Og sé hann á kúpunni, þá skenk-
ir hann ekki þjónustustúlkunni jafn dýr-
an leikhúsmiða. Þessi miði kostar sjötíu
og fimm krónur."
„Er það satt!“ hrópaði Vera. „Það er
sannarlega elskulegt af honum að gefa mér
svona dýran miða. Hann lítur líka fjarska
vel út, og kemur vel fyrir.“
Barþjónninn leit á stúlkuna fullur skiln-
ings. Vesalings stúlkan þarfnaðist þess
auðsjáanlega að geta farið eitthvað út og
skemmt sér. Hún hafði ekki úr miklu að
moða. Það var lítið þjórféð, sem hún fékk
í kaffistofunni.
„Ungfrú Andersen,“ sagði hann. „Þér
eruð góð og heiðvirð stúlka. Og þér þekkið
þennan mann sama sem ekki neitt.“
„Nei, það geri ég ekki,“ svaraði hún.
„Þess vegna finnst mér, að þér ættuð
að afhenda honum miðann aftur. Afhendið
hann á kurteisislegan og elskulegan hátt.
Segið honum, að það sé nú þegar búið að
bjóða yður í leikhúsið á morgun.“
„Já, en herra Bergman, þér er ekki...“
„Yður er boðið ... af mér,“ svaraði bar-
þjónninn. „Þér eigið frí annað kvöld, er
ekki svo? Við borðum samán fyrst og för-
um svo í leikhús á eftir.“
„Já, — ég þakka yður fyrir. Alveg einS
og þér viljið, herra Bergman."
102
heimilisblaðið