Heimilisblaðið - 01.05.1962, Blaðsíða 15

Gamanið varð
að ^ráuin
verttleik —
Eftir E. J.
Atbubbue, sem hafði áhrif á líf mitt, átti
sér stað fyrir nokkrum árum. Þetta var í
Indlandi, og ég sat úti á svölum og stytti
mér stundir ásamt nokkrum vinum mín-
Urn. Umhverfi þetta var einn þeirra fá-
^reyttu staða þar í landi, þar sem hvítt
kvenfólk er teljandi á fingrum annarrar
kandar, ekkert leikhús eða bíó; en eins og
^altækið segir, þá er leti og hangs undir-
rót margs ills, — einnig í Indlandi.
Gestgjafi okkar var ungur verkfræðing-
ur> nýkominn heim úr fríi í Englandi, og
hafði flutt með sér unga stúlku, sem hann
hafði kvænzt í leiðinni. Hún var hávaxin,
Srönn og nokkuð veikluleg, og þó var hör-
l,nd hennar einkar fagurt og hár hennar
niikið og ljóst. Hún vandist fljótt dvölinni
1 hitabeltinu, með einni undantekningu þó:
hún gat aldrei yfirbugað ótta sinn við
slöngur. Hún þurfti ekki annað en sjá
hættulausan, lítinn sporðdreka, þá æpti hún
upp yfir sig af hræðslu.
Kvöldstund þessa, sem ég aldrei mun
gleyma, sátum við — nokkrir karlmenn án
kvenfólks — úti á svölunum. Unga frú-
in var í heimsókn hjá vinafólki þeirra
hjóna skammt burtu.
Við sátum þarna og fylgdumst með ind-
verskum garðyrkjumanni að störfum í víð-
lendum skrúðgarði fyrir neðan okkur.
Skyndilega heyrðum við hann æpa hátt;
svo sáum við hann beygja sig og taka eitt-
hvað upp, og koma hlaupandi með það í
áttina til okkar. I Ijós kom, að þetta var
dauð slanga; og hann kom með hana og
færði húsbónda sínum, sennilega í von um
einhverja aukaþóknun.
„Hér er þó sannarlega tækifæri til að
lækna konuna þína af óttanum við slöng-
ur! Því ekki að láta þessa í rúmið hjá
henni?“ sagði einn okkar. „Að sjálfsögðu
verður hún dauðskelkuð, en þegar hún
kemst að raun um, að slangan er dauð og
allur óttinn hefur verið ástæðulaus, þá
mun hún að eilífu losna við óttann við
slöngur."
Eiginmaðurinn féllst þegar í stað á þessa
heimskulegu uppástungu, enda þótt flestir
okkar værum því mótfallnir. Má vera, að
hann hafi verið búinn að drekka of mikið
viský, ég veit það ekki. En allavega fram-
»Við hittumst þá hér fyrir utan klukk-
an sex.“
»Já, þakka yður fyrir, herra Bergman.“
Hún tók miðann, og andlit hennar roðn-
a°i á þann hátt, að auðséð var, hve óvön
un var umgengni við hið sterkara kyn.
Jún hraðaði sér aftur út í kaffistofuna,
°& barþjónninn horfði á eftir henni.
Já, hún var allt of góð til að lenda í
°num á einhvrejum gjörókunnugum ná-
Uuga. Þetta var saklaus stúlka; og alls ekki
neimsk.
^era nam staðar fyrir framan borð þar
Sem roskinn maður sat, afalegur í útliti,
muð göngustaf og gráhærður. Hún lagði
nnðann til hliðar við kaffibollann hans.
»Þér þurfið ekki að hafa neinar áhyggj-
ur, herra,“ mælti hún. „Það er allt í lagi
með miðann yðar.“
Gamli maðurinn tók upp veskið sitt og
taldi fram peningana ásamt þjórfé, sem
hann lagði síðan á dúkinn. „Þakka yður
innilega fyrir greiðann, stúlka mín.“
„Æ, það var ekkert. Það er miklu frem-
ur ég en þér, sem á að vera þakklát.“
í rödd hennar var síður en svo kald-
hæðni. Og um þjórféð var hún alls ekki
að hugsa.
Hinsvegar var gamli maðurinn undrandi
á þessu tilsvari. — En hann hafði heldur
enga hugmynd um það, að gamli leikhús-
miðinn hans, sem hann hélt vera fallinn
úr gildi, hafði fært tvo elskendur saman.
☆
ÞEIMILISBLAÐIÐ
103