Heimilisblaðið - 01.05.1962, Blaðsíða 27

ungurinn frá Fronteja ruddi sér leið inn í
húsið.
»Ég hef heitið þér vináttu minni til
hinztu stundar. Ég stend við orð mín. Þar
sem enginn mannlegur máttur getur bjarg-
að þér, þá er bezt, að ég deyði þig.“
Hann þreif hníf og stakk honum í brjóst
Rinaldos, áður en nokkur gat hreyft hönd
eða fót til að koma í veg fyrir það.
Rinaldo féll til jarðar og stundi um leið
UPP þessum orðum:
>,Þökk sé þér.“
Aurelia féll í öngvit.
Oldungurinn sneri sér nú að svarta
JPunkinum og sagði: „Nú er þín stund upp
runnin.“
Við Rinaldo sagði hann:
„Onorio, vinur þinn, gat aðeins innsigl-
að uppfræðslu sína með dauða þínum. Þú
ffitlaðir að verða hetja, en varðst ræningi.
f*ú vildir ekki hverfa af þessari braut, og
V1nur þinn, sem elskar þig meira en sitt
eigið líf, vildi ekki sjá þig deyddan sem
ðbótamann.“
Hann þerraði tárin, sneri sér að liðsfor-
ingjanum og sagði: „Takið þennan svarta
svikara fastan í nafni konungs. — Farið
u^eð mig til Neapel. Þar mun ég svara til
saka fyrir dómstóli konungsins.“
Hianóra kom á fleygiferð, kyssti hinn
ðeyjandi mann og kallaði anda hans aftur
Hl lífsins.
„Hann lifir,“ hrópaði hún og faðmaði
uann að sér.
Hermennirnir þrifu nú Rinaldo og bundu
hann. Svarti munkurinn var einnig fjötr-
aður og fluttur um borð í bát ásamt öld-
uugnum og Rinaldo. Þeir höfðu ekki siglt
engi, er skip kom í augsýn.
„Þetta eru ræningjar frá Túnis,“ hróp-
aði liðsforinginn. „Við verðum ofurliði
bornir.“
Lítið var um mótspyrnu af hálfu her-
h^annanna, þegar Eintio, Luigino og menn
Peirr stukku um borð, allir klæddir dular-
gervum. Öldungurinn faðmaði að sér vini
‘^ha. ■— Með Rinaldo var farið til eyjar-
lnnar Lampidosa og Onorio einsetumanni
ahð að annast hann og hjúkra honum.
Að nokkrum tíma liðnum kom skip til
eyjarinnar, sem flutti öldunginn frá Fron-
teja þangað, og hann hafði Rinaldo á burt
með sér. Skipið rakst á sker við strendur
eyjar einnar og brotnaði í spón. Rinaldo
komst í land á einhverju rekaldi. Fiski-
maður kom honum til hjálpar, og fór með
hann til bústaðar síns. Eyjan, sem hann
var kominn til, var ein af Liparísku eyj-
unum. Brátt komst Rinaldo til stærstu
eyjarinnar, og fékk að dveljast þar í
klaustri einu, sem hýsti ferðamenn.
Þar var hann að hugsa um, hve ham-
ingjusamur hann hefði verið á Pantaleria.
Þá heyrði hann einhvern nálgast. Það var
kona, sem æpti upp yfir sig, þegar hún
kom auga á hann.
„Ert þú lifandi?“
„Ég lifi og elska þig.“
Þau heilsuðust innilega og lofuðu Guð,
sem hafði leitt þau saman að nýju. Rin-
aldo þrýsti Dianóru að sér.
„Hvernig gaztu sloppið? — Ég fór hing-
að til að leita einverunnar. Hér ætlaði ég
að syrgja þig, það sem eftir væri ævinnar.
Violanta er farin til Sikileyjar til að ráð-
stafa eignum mínum. Þó er ég ekki ein.“
Hún fór burt, en kom brátt aftur með
lítinn dreng í fanginu.
„Barnið mitt,“ hrópaði Rinaldo.
„Barnið þitt brosir til þín.“
„Nú er ég hamingjusamur."
„Ertu það ?“ spurði hryssingsleg rödd að
baki honum.
Rinaldo sneri sér við ótta sleginn. Dian-
óra hné niður á legubekk og æpti hástöf-
um.
Á miðju gólfi stóð höfuðsmaðurinn frá
Korsíku í dulargervi svörtu munkanna og
hæðnisbros lék um varir hans.
„Þekkir þú mig?“
Rinaldo andvarpaði þungan.
„Hvað viltu mér? Ég hef ekkert saman
við þig að sælda framar.“
„Ekkert.“
„Ég hef bjargað lífi þínu.“
„Sama gerði ég fyrir þig.“
„Þá erum við jafnir.“
„Nei! Þú þekkir fötin, sem ég klæðist.
— Ég er ekki lengur sjálfs míns herra!“
„Til hvers ætlast þeir af mér? Hvers
vegna eru þeir ávallt á hnotskóg eftir
mér?“
hEimilisblaðið
115