Heimilisblaðið - 01.05.1962, Blaðsíða 28

„Ég hlýði fyrirmælum yfirmanna
minna.“
„Vilja þeir ráða mig af dögum? Gerðu
það þá hér fyrir augunum á konu minni
og barni, en ég sel líf mitt dýrt.“
Rinaldo þreif byssu af veggnum, og óvin-
ur hans bjóst við dauða sínum. En þá
heyrðust fótatök fyrir utan, og hermenn
komu inn í herbergið.
Höfuðsmaðurinn stökk á fætur. Liðs-
foringi mælti: „Þarna ertu, svikarinn!"
Höfuðsmaðurinn svaraði:
„Þér voruð sendur til að bjarga mér úr
höndum þessa manns, sem ætlaði að ráða
mig af dögum til þess að komast hjá því
að lenda í höndum réttvísinnar.“
„Hvað á þetta að þýða?“ spurði liðsfor-
inginn.
Höfuðsmaðurinn hélt áfram:
„Hvað sem um mig verður, þá verð-
skulda ég þó laun stjórnarinnar fyrir að
benda ykkur á sjálfan Rinaldini."
„Hvað þá?“ spurði liðsforinginn ótta
sleginn.
„Ætlar þú að bjarga þér með þessu
óþokkabragði, þrjóturinn þinn?“ hrópaði
Rinaldo.
„Þetta er maðurinn minn. Héraðsstjór-
inn hlýtur að þekkja mig, Martagno greifa-
frú, og manninn minn ...“
„Frú,“ tók liðsforinginn fram í fyrir
henni. „Við þekkjum þennan svikara, og
hann hlýtur verðskuldaða refsingu ásamt
öllum óaldarflokknum, sem hann tilheyr-
ir. En það er skylda mín að biðja eigin-
mann yðar að koma með mér til héraðs-
stjórans."
„Þú skalt fara,“ sagði Dianóra.
Höfuðsmaðurinn ætlaði að bera hönd
fyrir höfuð sér, en liðsforinginn lét fjötra
hann og sagði: „Þú getur sagt það í rétt-
inum, sem þú vilt segja.“
Rinaldo var leiddur fyrir héraðsstjór-
ann, en hann var enginn annar en della
Roccella, prins. Rinaldo ávarpaði hann
með undrunarhreim í röddinni.
„Þú bakar mér mikil vandkvæði," mælti
prinsinn.
„Ég bið einskis fyrir mig, heldur ein-
ungis fyrir konu og barn.“
„í höfninni er herskip reiðubúið til brott-
116
farar. Þú þarft ekki að hafa áhyggjur af
ferðakostnaðinum, því að vinur þinn, öld-
ungurinn frá Fronteja, hefur skilið fé
eftir í mínum vörzlum. Góða ferð!“
„En Dianóra?“
„Hún getur ekki farið með þér, því að
bundinn er sá, sem barnsins gætir.“
„Æ, hvað ég er ógæfusamur. Veslings
Dianóra og barnið mitt.“
„Ég skal sjá um það. Hvaða uppeldi get-
ur þú veitt barni þínu ? Þú getur ekki látið
son sinn bera nafn þitt og vera kallaður
sonur ræningjans. Ég skal gera hann að
syni mínum.“
„Og verður Dianóra áfram hér?“
„Um það vitum við enn ekkert.“
„Má ég sjá hana aftur?“
„Þú skalt ekki valda henni þjáningu
kveðjustundarinnar. Viltu auka á þján-
ingu hennar?“
Nú komu skilaboð frá skipstjóranum
þess efnis, að hann væri að leggja af stað,
og þeir, sem ætluðu að vera með, yrðu að
koma sem skjótast um borð. Rinaldo flýtti
sér til skips og það lét úr höfn.
Skipið kom við í Melazzo, og þar fór
Rinaldo í land. Hann var með ýmsar ráða-
gerðir á prjónunum, sótti kirkju, söng og
lék undir á gítar. En hugurinn var þó allt-
af hjá Dianóru.
Munkur einn úr reglu Fransiskana barði
að dyrum hjá honum og bað um framlag
til velgjörðastarfsemi reglunnar. Þegar
þeir fóru að tala saman, komst hann að
því, að munkurinn kannaðist við Violöntu
de Noli. Hún styrkti starf reglunnar, og
einmitt nú var hún stödd í Melazzo og beið
eftir skipi til Lípari. Rinaldo bað munk-
inn að vísa sér á dvalarstað hennar, og
hann var fús til þess.
Violanta gerði krossmark fyrir sér, þeg-
ar hún sá Rinaldo koma inn í herbergið.
„Hér sjáumst við þá aftur,“ sagði Rin-
aldo.
„Eruð þér lifandi?“
Hann sagði henni allt af létta.
„Hvað ætlið þér nú að gera?“
„Ég er ákveðinn í því að leita minna
fólgnu fjársjóða og fara til Spánar eða
einhevrrar fjarlægrar eyjar, þar sem við
getum öll lifað í friði.“
HEIMILISBLAÐIP