Heimilisblaðið - 01.08.1973, Qupperneq 7

Of mikið lán
Smásaga eftir I. H. Rosny.
„Já,“ sagði Jacques Latournerie, þegar
hestarnir lögðu af stað. „Ég hefi of mikið
lán með mér það gerir mig órólegan . . “
Hann leit þreytulega yfir veðhlaupabraut-
ina og stundi.
„Ég vildi bara að ég væri í yðar sporum,“
gegndi liinn ungi Flanard.
Jacques sneri suðrænu andlitinu að unga
manninum, yppti öxlum og hélt áfram:
„Þér vitið ekki livað þér segið. Þegar lán-
ið liefur elt mann jafn gegndarlaust og ó-
eðlilega og það hefur gert við mig, þá liefur
það eitthvað niðurlægjandi við sig, sem jafn-
framt dregur úr gildi þess. Manni finnst mað-
ur vera þess óverðugur. A hinn bóginn er
maður hræddur við að berjast gegn því;
maður verður þá kannski fyrir ógæfu.“
„Hafið þér virkilega liaft lánið svona með
yður?“ spurði hinn ungi Flanard áhugasam-
ur.
„Hvort ég hef! Já, það er öldungis yfir-
gengilegt. Það bjTjaði árið 1919“.
„Þér hafið ekki haft svo miklu láni að
fagna þangað til, eða 'hvað?“
„Nei -— og fyrst í stað átti ég ekki neitt
sem hét. Ég var ofur venjulegur afgreiðslu-
maður hjá Clere & Jubol, ég vann svosem
fyrir mér, en ég varð að horfa í hvern eyri.
Ég leigði herbergi, borðaði þrisvar á dag,
átti alsæmileg föt, en eyddi engu í óþarfa og
átti mér enga von um sérlega glæsilega fram-
tíð.
Nú er runnin upp sú stund, að ég óska
þess að þessir fábreyttu dagar væru komnir
aftur.
Ég bjó í mjög virðulegu húsi, en á háaloft-
inu þar sem herbergið mitt var, þar var eng-
um hátíðleika fyrir að fara.
Flestir sem í húsinu bjuggu, áttu sinn
einkabíl.
Þegar ég kvöld eitt kom heim úr verzhin-
inni, sá ég að búið var að brjótast inn til mín
og sá að skápurinn rninn stóð opinn. Allt sem
ég átti, sex hundruð frankar, það var horfið.
Þetta var geysilegt áfall fyrir mig, því að
tveim dögum síðar átti ég að borga húsaleigu,
og svo þurfti ég að lifa það sem eftir var
mánaðarins.
Mitt í örvinglun minni sá ég livar einhver
glampandi hlutur lá á gólfinu. Ég beygði mig
og komst að raun um, að þetla var skinandi
perluhálsband . . . Auðséð var, að þjófurinn
hafði glatað því á meðan hann var að stela
frá mér.
Ég skal ekki reyna að útskýra fvrir yður,
Iivers vegna maður sem átti annað eins verð-
mæti í fórum sínum lagði sig niður við að
fara að stela frá mér, fátækuin og aumum.
Það var þá lielzt, að hann liafi gert sér vonir
um að finna fé í beinhörðum peningum.
Hvaðan skyldi hann nú hafa stolið þessu
perlubandi? Það fékk ég að vita í dagblöð-
unum daginn eftir, þar sem stóð, að hver sem
gæti skilað gripnum til hins rétta eiganda,
skyldi fá liundrað þúsund franka í fundar-
laun.
Ég hleyp yfir öll aukaatriði og segi strax
frá því sem skiptir mestu máli. Ég segi yður
það eitt, að ég skilaði hálsfestinni til suður-
amerísku stúlkunnar, sem því hafði verið
stolið frá.
Það var mín fyrsta gæfa í lífinu.
Önnur stóra gæfan var þegar ég hitti vin
minn Jean Lamarle, sem ég hafði ekki séð
í þrjú ár.
Lamarle liafði fundið upp leikfang, aðeins
einfalt leikfang, sem hann lýsti fyrir mér
kvöldið sem ég hitti hann og sýndi mér svo
daginn eftir.
„Þar sem ég get fengið einkaleyfi á þessn
og beðið svo í nokkra mánuði gæti ég grætt
á því offjár,“ sagði hann.
Ég veit ekki, hvers vegna ég lagði trúnað á
orð lians, því þetta virtist ofur einfalt leik-
fang, en sennilega var þetta undanfari þess
láns sem nú elti mig. Allavega þá ráðlagði
ég honum að sækja um einkaleyfið á minn
heimilisblaðið
131