Heimilisblaðið - 01.08.1982, Blaðsíða 3

71. árgangur Reykjavík, ágúst—september 1982 8.—9. tölublaB
FLASKAN BRONA
SMÁSAGA EFTIR ELLEN KIRK
Dóra var snjallasta afgi’eiðslustúlkan
sem frú Denham hafði nokkum tíma haft.
Þetta var smávaxin, freknótt hnáta með
falleg augu og slétt og jarpt hár, og hún
var gædd meðfæddum hæfileikum til að
annast blóm. Enginn bjó út fegurri blóm-
vendi en hún, og enginn fann það betur en
hún hvers viðskiptavinimir óskuðu. Frú
Denham var það mætavel ljóst, hvað hún
hafði verið heppin, þegar hún réði þetta
tungulipra telpukorn í þjónustu sína, enda
var hún ósmeyk við að endurgjalda henni
það með ríflegum launum.
Nú hafði Dóra úr nógu að spila í fyrsta
skiptið um ævina. Hún vann sér inn nógu
mikið til þess að geta flutzt heiman að og
tekið á leigu einkaherbergi í fjarlægum
hluta af London, eins langt og hugsazt gat
frá stjúpmóðurinni, sem hafði tekið á henni
fremur ómildum höndum allt frá því að
telpan var aðeins fimm ára gömul. En
Dóra hafði verið sterk; hún hafði ekki
iátið bugast undan sífelldum byljum ónota
og úthrópana, heldur lært að bíta á jaxl-
inn og vera reiðubúin til að halda uppi bar-
áttunni fyrir sér og sínu.
Kannski var það innibyrgð þrá eftir
blíðu og fegurð sem olli því, að henni leið
bezt meðal blómanna. Grannar hendur
hennar urðu viðkvæmar og stimamjúkar
þar sem þær gældu við viðkvæmar gróð-
urhúsaplönturnar. Henni var sýnt um að
búa til fallega vendi úr viiligróðri —
„skurðarbakkavendirnir" hennar voru
snemma orðlagðir — en þar sem fyrir-
tækið var í miðju leikhúshverfinu, þá voru
það samt einkum nellíkur, orkídeur og rós-
ir, sem fóru um greipar hennar eins og
óslitinn angandi straumur. Stjömur í aðal-
hlutverkum kjósa fangið fullt af rósum á
löngum stilkum, fremur en smá fjólu-
knippi.
Kaldan febrúannorgun einn var Dóra
komin í verzlunina á undan öðrum, til þess
að ganga frá gluggaútstillingunni. Á slík-
um degi þráði maður vorið meira en endra-
nær, hugsaði hún og tók til að safna öll-
um þeim mosa sem hún gat fundið. Hún
hagi-æddi honum eins og þéttofnu mjúku
teppi um allt gólfið í glugganum og sett-
ist síðan á það mitt, með fangið fullt af
animónum, f jólum, erantíum og snjóklukk-
um, sem hún stakk niður í breiðuna í
litlum brúskum. Hún var fullkomlega nið-
ursokkin í starf sitt og leit svo sannarlega
vel út, ung og fögur, þar sem hún sat
þarna í ljósgrænum vinnusloppnum og var
nánast líkust ímynd sjálfrar vorgyðjunn-