Heimilisblaðið - 01.08.1982, Qupperneq 4

ar. Það fannst að minnsta kosti ungum
manni, sem numið hafði staðar fyrir utan
gluggarúðuna og var nú búinn að draga
fram skissublokk og blýant. Henni varð
allt í einu litið upp, og augu þeirra mætt-
ust. Hún brosti, og hann brosti á móti.
Þannig kynntist hún Jerry.
Jerry var feiminn og hlédrægur og hún
var snör og framtakssöm, og gagnkvæm
aðdáun þeirra var takmarkalaus. Hann
vann fyrir sér sem teiknari með ýtrustu
sparsemi, en dreymdi stóra drauma um
heimsfrægð — hann las ljóð upphátt fyrir
hana, notaði hana sem fyrirmynd í allar
teikningar sínar, en var ekki að sama skapi
útsj ónarsamur. Hún sá um viðhald á föt-
um hans, sömuleiðis að hann fengi sæmi-
legt að borða, sem hann hafði tilhneigingu
til að gleyma, og gegnum hana kynntist
hann ýmsu í hversdagslífi stórborgarinnar.
Dóra hafði aldrei ímyndað sér, að nokk-
ur gæti orðið svona hamingjusamur eins
og þau. Henni fannst eiginlega að hún
gengi í skýjunum, og hana langaði ekki
hið minnsta til að koma niður á jörðina aft-
ur. En svo var það skyndilega einn dag,
að henni fannst grundvöllur tilverunnar
tekinn að haggast. Henni var að vísu ekki
fullkomlega ljóst hvenær hún fór að fá
fyrstu grunsemdirnar — kannski var það
daginn sem Jerry kom ekki til að sækja
hana eins og hann var vanur, og hún beið
í hálftíma eftir honum fyrir framan verzl-
unina. Kannski var það þegar hann flýtti
sér að fela eitthvað í skrifborðsskúffunni
sinni um leið og hún kom inn, og var svo
furðulega viðutan það sem eftir var kvölds-
ins. Það var eitthvað við Jerry öðruvísi en
það átti að vera — hann gekk við hliðina
á henni ellegar sat hjá henni, og samt var
eins og hann væri víðs fjarri.
Dag nokkurn varð henni gengið framhjá
blómabúð, og þá sá hún hvar Jerry var
þar inni að skoða rósir. Lengi vel beið
hún þess, að rósavöndurinn bærist henni
sem gjöf frá honum, — en tíminn leið án
þess að nokkur blóm kæmu. Og Jerry sagði
ekkert um erindi sitt í blómabúð. Þá gerði
hún sér sjálf erindi í sömu blómaverzlun
og virti fyrir sér afgreiðslustúlkuna. Það
var roskin kona með nefklemmugleraugu.
Dóra andvarpaði og skildi hvorki upp né
niður.
Nokkrum dögum síðar fann hún papp-
írssnepil á gólfinu í herbergi Jerrys. Á
sneplinum voru uppkasts-teikningar af
kvenmanni í einskonar slæðuflík og með
blóm í fanginu — og kvenpersónan sú arna
var ekki hún sjálf fremur en sú gamla í
blómabúðinni. Samt fannst henni hún hafa
séð hana áður, án þess hún gæti með
nokkru móti komið henni fyrir sig.
Nú ágerðist það æ meir, að Jerry virt-
ist taugaspenntur og viðutan, og það gerð-
ist líka æ sjaldnar, að hann fengi hana
til að stelast með sér í snöggan árbít eða
ódýran miðdegisverð. Dóra kreppti hnef-
ana og var reiðubúin til að slást, ef með
þyrfti — en þá þurfti hún bara að fá að
vita, við hvern hún átti að slást. Og það
fékk hún líka að vita einn góðan veðurdag,
þegar hún sá hvar Jerry gekk ásamt
ókunnri kvensnipt inn á veitingahús. Dóra
þokaði sér nær, og gegnum glerið á hverfi-
dyrunum sá hún að þetta var grannvaxin
og mjög vel klædd kona, vangasvipurinn
eins og á brúðu, og hár hennar var ljós-
gullið og liðað. Hún hafði svo sem séð þetta
andlit margsinnis í blöðunum — því að
þetta var engin önnur en Rosemary Mar-
ston, leikkonan fræga við Scala-leikhúsið,
og það var til hennar sem Hayes lávarður
lét alltaf senda allar fegurstu orkídeurnar
úr blómaverzluninni þar sem Dóra vann.
En — Dóra ætlaði sér ekki að láta hana
eyðileggja hann Jerry; hún kerrti hnakk-
ann, snerist á hæl og rigsaði út á götuna,
þar sem hún marséraði leið sína svo að
kvað við í gangstéttarhellunum, stríðsgleð-
in uppmáluð.
88
HEIMÍLISB LAÐ I Ð