Heimilisblaðið - 01.08.1982, Qupperneq 5

Daginn eftir var það Dóra sjálf, sem
færði ungfrú Marston orkídeuvöndinn frá
Hayes lávarði. Þjónustustúlkan vildi veita
honum viðtöku, en Dóra sagðist ákveðin
vera með einka-skilaboð, og andartaki síð-
ar var hún stödd í viðhafnarmiklu svefn-
herbergi leikkonunnar. Ungfrú Marston
var ekki stigin úr rekkju. Hún lá þarna
í tvíbreiðu rókokkó-rúmi umvafin silki og
knipplingum, og það var engu líkara en
hún væri bæði þreytt og tekin að eldast.
Hún benti Dóru að koma nær og spurði
með hljómlausri röddu: „Jæja, hverskonar
skilaboð eruð þér með til mín? Er það nú
grænu orkídeumar enn einu sinni. Eg er
þó sannarlega orðin leið og þreytt á þess-
um eilífa sama lit.“
Dóra svaraði ekki alveg strax. Hún svip-
aðist um í þessu margbreytilega og ríku-
lega skrauti af rauðu, hvítu og gullnu, og
hún fann reiðina blossa upp í sér. Morg-
unverðarbakkinn, knipplinganáttfötin,
silfurborðbúnaðurinn á bakkanum, höfug-
ur ilmvatnsdaunninn — allt þetta gerði
hana grama í geði. Hún hafði ákveðið að
koma fram af rósemi og yfirlæti. En hvers
vegna gat þessi hálfgamla, siðspillta og
dekraða kvenpersóna ekki látið hann Jerry
hennar í friði? Hún þarfnaðist hans alls
ekki, nema sem leikfangs — hún sem gat
vaðið í lávörðum, orkídeum og skartgrip-
um!
„Svona, svarið mér, manneskja, og hætt-
ið að standa þama eins og þvara!" hélt frú
Marston áfram óþolinmóð.
Dóra kastaði frá sér léttri blómakörf-
unni yfir herbergið þvert. Svo kreppti hún
fingurna af löngun til að klóra þeim í vel-
snyrt og ljóst hárið á leikkonunni og reyta
það af henni. „Nei!“ svaraði hún lágum
og hásum rómi. „Það eru hvorki grænar
orkídeur eða öðruvísi litlar sem ég vil tala
um við yður. En ég vil fá hann Jerry.“
Rosemary Marston reis nú upp til fulls
í rúminu, meira en lítið undrandi. Hún
teygði sig í áttina að klukkustrengnum,
en sterkleg og útitekin hönd Dóru stöðv-
aði hana.
„Ég vil fá hann Jerry!“ endurtók hún.
„Hann er minn, og þér skuluð ekki ímynda
yður, að ég láti taka hann frá mér.“
Leikkonan rak upp hlátur um leið og
hún reyndi að losa handlegg sinn, en Dóra
herti takið svo að ungfrúin kveinkaði sér.
„Hvað ímyndið þér yður eiginlega?"
sagði hún að lokum og greip andann á
lofti.
Dóra þurfti að beita sig hörðu, þegar
hún svaraði, harla róleg: „Ég er með sjálf-
blekung og pappír hér í veskinu mínu.
Þér skrifið bréf til Jerry, nú, á stað og
stundu. Ég veit eins vel og þér sjálf, að
það er Hayes lávarður sem þér viljið fá.
Það er ég sem útbý þær frá honum til
yðar á hverjum degi. Þér hafið Jerry að-
eins að leiksoppi — og þér skuluð láta
hann í friði, heyrið þér það?“
Aftur teygði Rosemary Marston höndina
í áttina að klukkustrengnum, en Dóra
reyndist vera sterkari; hún greip svo þétt-
ingsfast um handlegg konunnar og vatt
svo rækilega upp á hann, að það var engu
líkara en hún ætlaði sér að snúa hann úr
liði. „Ef þér hreyfið yður eða gerið til-
raun til að æpa ..." hvæsti hún.
Leikkonan reyndi að grípa til háðsins.
„Þá hvað?“ spurði hún yfirlætisfull.
Dóra þreif litla brúnleita flösku upp úr
vasanum. „Þá kasta ég þessu hér framan
í yður. Og þá standið þér ekki á leiksviði
framar sem fögur kona. — Þetta er vítríol
— já, vítríol, heyrið þér hvað ég er að
segja?“
Sú í rúminu var föl sem nár og nötraði
af hræðslu. „Þér leyfið yður ekki að . . . “
hvíslaði hún.
„Ojú, það geri ég! Haldið þér ekki að
mér sé sama, ef ég glata Jerry?“
„Þér eruð brjáluð!"
„Já, gerið svo vel að kalla mig brjálaða.
MlIMILISB LAÐ I ö
89