Heimilisblaðið - 01.08.1982, Síða 9

„t}ha!“ stundi unga stúlkan. „Hvað
mynduð þér gera?“
„Sennilega hvetja hann til að hleypa
af,“ svaraði Jean Deluze. „Kæmist maður
lífs af, hefði maður þó séð í augun á manni
með sterkar tilfinningar. — Nú, ef maður
dræpist, þá hvað? Þá væru það óneitan-
lega nokkuð tilkomumikil endalok. Yfir-
leitt botna ég ekkert í þessari hræðslu við
dauðann, sem flestir þjást svo mikið af.
Dauðinn er hið eina stóra og óþekkta í
þessari leiðinlegu tilveru. Dauðinn er hið
mikla ævintýri ..."
Og áfram hélt hann að tala um dauð-
ann, og um þau örlög sem biðu manns
handan landamæranna miklu. Hann tal-
aði í æsing um leið og hann útmálaði það
að sennilega væri dauðinn eina tækifærið
til að lenda í einhverju spennandi í allri
tilverunni. Að vísu ekki þessi hægfara og
kvalafulli dauði, heldur hin snöggu og
óvæntu endalok, þar sem tjaldið væri
skyndilega látið falla i skopleik lífsins —
sem alveg eins mætti taka sem svo, að þá
væri það dregið upp fyrir næsta þætti,
sem væri ennþá stórfenglegri sjónleikur.
„Ó, hvað þér eruS andríkur," sagði borð-
daman. „Hvað það hlýtur að vera merki-
legt að geta litið þannig á lífið. Ég vil
svo ógjarnan deyja. Ég kæri mig hreint
ekkert um að vita hvað er hinum megin.
Ég er ósköp ánægð með þetta leiðinlega
jarðlíf. En samt hafið þér vakið áhuga
minn svo óstjórnlega."
Jean Deluze var harla ánægður með
sjálfan sig, þegar hann ók heim á leið úr
veizlunni. Hann hafði flutt snjalla ræðu,
svo sannarlega verið í essinu sínu andlega.
Hann hafði slegið um sig með fyndnum og
mótsagnakenndum tilsvörum, hann hafði
gert lukku. Og raunverulega meinti hann
allt sem hann hafði sagt. Hann var dauð-
leiður á hinni öruggu og áhyggjulausu til-
veru sinni, á frægð sinni, á öllu.
Jean Deluze bjó fyrir utan bæinn, en
þetta kvöld ætlaði hann að fá að gista hjá
vini sínum. Honum féll miður að þurfa
að gista á hótelum, og þess vegna hafði
einn vina hans jafnan reiðubúið herbergi
handa honum, þar sem hann gat hafzt
við þegar hann var á ferð í bænum. Þetta
var reyndar í úthverfi, þar sem hver gat-
an er annarri lík og raðhúsin svo til alveg
eins.
Vagninn nam nú staðar fyrir utan húsið,
og Deluze dró fram lyklana. Þegar hann
hafði stungið lyklinum í skrána, sá hann
að dyrnar féllu ekki að stöfum. Einhver
hlaut að hafa gleymt að loka þeim á eftir
sér. Hann gekk inn í ganginn, tók af sér
frakkann, hengdi hann upp og gekk upp
stigann upp til herbergis síns.
Hann fór mjög hljóðlega til að vekja
ekki vin sinn, en þegar hann hafði kveikt
ljósið í herberginu, greip hann andann á
lofti af undrun. Hér var búið að breyta
öllu frá því síðast. Þetta var ekki lengur
svefnherbergi, heldur stofa með hæginda-
stólum, fyrirferðarmiklum gamaldags
stofuskáp og stóru skrifborði.
Fari það og veri — vagnstjórinn hefur
sett mig úr við bandvitlaust hús, hugs-
aði hann gramur. Ég hef ráðizt inn til
ókunnugs fólks. öll húsin eru svo sem eins,
og því miður stóðu dyrnar opnar, svo ég
fékk aldrei tækifæri til að prófa lykilinn.
Ég hefði átt að vera svo skynsamur að líta
á nafnið á dyrunum. En sem betur fer
virðast húsráðendur gengnir til náða. Ég
læðist bara út aftur.
Hann slökkti ljósið og ætlaði að opna
dyrnar til að laumast niður stigann, þegar
hann heyrði mannamál. Það var einhver
að koma upp, og nú varð leikritaskáldinu
ekki alveg um sel. Ef einhver kæmi að hon-
um hér, gat hann átt það á hættu, að hann
væri álitinn innbrotsþjófur. Þá yrði lög-
reglan kvödd á vettvang og úr þessu gæti
beinlínis orðið opinbert hneyksli.
HEIMILISBLAÐIÐ
93