Heimilisblaðið - 01.08.1982, Síða 18

stödd, nema því aðeins að hún færi væn-
an spöl niður í dalinn, en þó fannst henni
Ijóst, að enn væru þeir Walter og félagar
að klifra, því að ennþá hrundu steinvölur
niður þangað sem hún stóð; þegar það loks-
ins hætti, þóttist hún vita fyrir víst, að
þeir væru hættir að klifra.
Smávegis skriða af snjó, klaka og grjóti
gaf til kynna góðri stundu síðar, að menn-
irnir væru aftur komnir á hreyfingu; og
hátt uppi, við rönd þessa ísilagða berg-
veggjar, kom maður í Ijós og tók að þok-
ast niður á við; á eftir honum var eitt-
hvað sem líktist risavaxinni púpu látið
síga fram yfir bjargbrúnina, og þá fannst
Margaret augljóst, að þeir hefðu fundið
einn mannanna á lífi og voru nú að koma
með hann niður innvafinn í teppi.
1 tunglsljósinu og úr þetta mikilli fjar-
lægð gat hún ekki greint reipið en af hreyf-
ingunum gat hún gert sér ljóst, að frá
þessum stóra böggli lá reipi til mannanna
ofan við, sem nú komu í ljós hver af öðr-
um.
Margaret stóð stjörf og fylgdist með því
sem var að gerast þarna efra. 1 þessari
fjarlægð fannst henni sá sem neðstur fór
og stjómaði förinni vera lágvaxnastur, og
þess vegna hlaut það að vera Gampel;
hina tvo gat hún ekki sundur greint svo
að hún þekkti þá. Enda skipti ekki máli,
hvor þeirra var Walter; ef einn þeirra
hrasaði, þá féllu þeir allir, og líkindin til
að komast lífs af úr slíku falli voru svo
gott sem engin.
Hún vissi, að Walter hafði gert sér full-
komna grein fyrir þessu, þegar hann
kvaddi hana; annars hefði hann frestað
játningu sinni þar til síðar; en hann gat
ekki hugsað til þess að deyja, án þess að
allt væri á hreinu á milli þeirra. Síðustu
orð hans, þar sem hann hafði viðurkennt
ótta sinn, fylltu hana slíkri gleði, að hún
átti erfitt með að afbera hana. Aldrei í
glæstustu draumum sínum um ást og ein-
lægni hafði hún komizt eins nálægt hon-
um og einmitt á þeirri stundu, þegar hann
bað hana um fyrirgefningu, áður en hann
lagði af stað til að storka sjálfum dauð-
anum.
En með hvílíku hugsunarleysi og drembi-
læti hafði hún ekki hvatt hann og í raun-
inni hrakið hann út í þetta! Það voru ekki
aðeins örlög Walters, sem nú hvíldu raun-
verulega á henni, heldur einnig þeima Mil-
ranes og Gampels, ef eitthvað skelfilegt
kæmi nú fyrir. Því enda þótt Milrane væri
fyrirliðinn, þá var það Walter, sem hafði
endanlega ákveðið leiðangurinn, eftir að
Milrane hafði hrópað og Gampel hleypt
skotinu úr byssunni.
Tunglsbirtan veitti henni nú svo glögga
sýn yfir það sem var að gerast, að hana
næstum svimaði. Brátt gaf aukið grjóthrun
í skyn, að nú væru þeir einmitt komnir
að þeim kafla í bjarginu þar sem grjótið
var hvað lausast í sér og hættan mest.
Tvisvar sá hún þá reyna að komast til
hægri, einu sinni til vinstri, en svo var
líkast því sem Gampel gæfist upp. Hann
þokaði sér í áttina til hirma tveggja, sem
styttu í reipum sínum, svo að þeir gætu
dregið byrðina nær sér. Síðan varð Marg-
aret vitni að því gegnum kíkinn, sem virt-
ist vera hápuntkur allrar glópsku: Walter
þokaði sér þannig, að hann tók hinn slas-
aða mann á herðar sér. Síðan lagði hann
af stað með hann yfir lausagrjótsbergið
einn síns liðs, beint niður á við.
Hann lét sig mjakast í allri lengd
sinni niður eftir berginu og þreifaði fyrir
sér einvörðungu með fótunum. Hann virt-
ist finna fótfestu, ellegar sparkaði fótun-
um inn í laust bergið þannig að hún mynd-
aðist. Sömuleiðis tókst honum að halda
öruggri handfestu. Þannig þokaðist hann
um lengd sína í senn; síðan um aðra, og
þá þriðju. Loks hætti grjótið að hrynja,
og hann var kominn nógu langt niður til
að verða ekki fyrir grjóthruni sem sí og
102
HEIMILISBLAÐIÐ