Heimilisblaðið - 01.08.1982, Síða 21

þessa kviku og- glaðlegu stelpuhnátu. Það
átti líka að sýna sig, að hann tók jafnan
málstað hennar, þegar í odda skarst með
henni og ráðsmanninum, sem var fullkom-
in andstæða Max, mjósleginn og þurra-
drumbslegur. Satt að segja kunni enginn
við hann á heimilinu, og þau Elísabet þoldu
hvorugt annað. Ef Max hefði ekki verið til
staðar, er ekki gott að segja hvernig farið
hefði, þegar hún fann kannski upp á því
að hleypa endum og kálfum og gæsum laus-
um og hann þurfti að eltast klukkustund-
um saman við þetta; einn daginn hafði
hún t. d. hleypt 50 kálfum lausum, af því
hún hafði svo gaman af að sjá þá stökkva.
Það hefði farið illa fyrir henni daginn þann
ef Max hefði ekki hjálnað henni til að
smala þeim aftur saman og koma þeim
undir þak, áður en ráðsmaðurinn vissi um
uppátækið. Hann hafði hvað eftir annað
hótað þ'ví að klaga hana fyrir þeim Óla
og Soffíu, en það vildi Elísabet síður að
hann gerði, því að Óli og Soffía voru svo
ósköp góð við hana.
En hversu ágætur sem Óli nú var, þá
var það eitt, sem hann hafði stranglega
bannað Elísabetu: að fara einsömul inn í
fjósið. Þar var nefnilega geymt stolt bús-
ins, verðlauna-naut, harla verðmæt og óút-
reiknanleg skepna. Þar skammt frá var
líka geymdur lítill kálfur, ljós á lit, nefnd-
ur Kippa. Elísabetu fannst hann vera eitt-
hvað það failegasta sem hún hafði séð af
ferfætlingum um dagana; hún lét ekki hjá
líða að færa honum eitthvað gómsætt í
hvert sinn sem hún fékk að koma í fjósið
í fylgd með Max, þegar verið var að gefa.
Enginn vissi svo hitt, að hún gerði sér iðu-
lega einsömul ferð út í fljós, þrátt fyrir
öll boð og bönn. Svo vildi nefnilega til, að
dag einn þegar hún hafði ætlað sér að lesa
epli af tré sem stóð við fjósvegginn, hafði
hún misst niður stórt epli og það hafði
lotið að fjósveggnum. Þá hafði hún komizt
að raun um, að á bakvið runna voru forn-
ar dyr í fjósvegginn, og ryðgaður lykill
stóð í skránni. Þær höfðu auðsjáanlega
ekki verið opnaðar í mörg ár. Elísabet réði
ekki við forvitnina, heldur prófaði að snúa
lyklinuum; það gat hvort sem var enginn
séð til hennar þarna á bak við runnann.
Hún reyndi allt hvað hún gat til þess að
snúa lyklinum í skránni, en það tókst ekki.
Þá datt henni í hug að smyrja hann, og
það var ómaksins vert, því að hún vissi,
hvar smurningskassinn var geymdur.
Þegar Elísabetu hafði tekizt að smyrja
læsinguna, án þess að nokkur hefði kom-
izt að þvi hvað hún var að baksa, fann hún
sér til mikillar gleði, að lykillinn bifaðist
í skránni. Hún lauk upp dyrunum og steig
forvitin inn fyrir en stóð brátt hvumsa, því
að þarna fyrir innan dyrnar var bás þar
sem naut var geymt, — og framhjá þessu
nauti varð hún að komast, ef hún ætti að
geta heimsótt Kippu. Kálfurinn hafði þeg-
ar komið auga á hana og þekkt hana, og
togaði nú í tjóðrið til að geta komizt nær
HEIMILISB LAÐ I Ð
105