Í uppnámi - 20.03.1901, Blaðsíða 6

14
1. Atkvæðin, lesin eptir riddaragangi í skák, mynda vísu.
2. I vísunni er ávarp; “anagramm” af því er algeng lieillaósk við
áramót.
3. I stað atkvæða á að skrifa 64 tölur í röð, eptir riddaragangi,
þannig:
a) að hver röð á langs og þvers útgjöri samanlögð hið komandi
ártal, og báðar hornaraðirnar samanlagðar ártalið tvöfaldað.
b) að ef skákborðinu er skipt í 16 jafnstór kvaðröt, verði summa
þeirra helmingur ártalsins.
c) að mismunur hverra tveggja gagnstæðra talna útgjöri 8.
Riddaraþraut þessi var búin til á Isafirði á gamlárskvöld 1899
og eru þeir Þobvaldue læknir og stud. mag. Bjökn Bjaiínason höfundar.
Ráðning kemur í næsta hepti.
Karl XII í Bender.
í*á er hinn ljónhrausti konungur Svía hafði beðið ósigur í fólkor-
ustunni við Puitava leitaði hann hælis undan eptirsókn Rússa, hinna
vægðarlausu óvina sinna, í löndum Tyrkjasoldáns. Úti í smáey í
Dniesterfljótinu, rétt hjá borginni Bender, lét hann reisa einskonar
stöðuherbúðir. Með honum voru nokkur hundruð Svía og Pólverja,
seinustu leifarnar af tveim miklum herskörum, er höfðu fallið sem fórn
fyrir hinni takmarkalausu drottnunargirni hans. Síðar bættist við mesti
fjöldi af Janizkörum og Tartörum, sem ýmist komu til Bender til að
bjóða hinum hrausta en gæfulitla konungi þjónustu sína, því dirfska
hans og hreysti var orðin þjóðkunn um alla Norður- og Austurálfu,
eða þeir voru sendir þangað af soldáni til þess að hafa gætur á þessum
óróagesti. Er saga þessi gjörist hafði Karl konungur setið kyrrt í
Bender hálft fjórða ár, og hafði hann og fylgisveit hans sér til viður-
væris fé það, er soldán lánaði honum, en hann veitti konunginum
heillum horfna af mestu rausn. En að lokum fór svo, að Tyrkjum þótti
varhugavert að halda áfram að storka Rússum með þessu; hræddust
þeir og að margt illt kynni að leiða af hinum sífelda launróðri Karls
konungs, og vildu því koma norræna kappænum af höndum sér. Svíar
í fylgisveit lians vildu og engu síður komast á braut til ættjarðar
sinnar. Karl konungur lofaði hvað eptir annað að halda burt úr
löndum Tyrkja, en loks brast soldáni þolinmæðin og liann sendi nokkra
af æðstu herforingjum sínum með ógrynni liðs, og bauð þeim að annast
um, að sér v<æri hlýtt, og neyða Karl konung, þó lionum væri þvert
um geð, til að fara yfír um Dniesterfljótið. Konungur neitaði að
hlýðnast boði soldáns, víggirti herbúðir sínar, og ásamt nokkrum tugum