Heimir - 01.12.1910, Blaðsíða 23

HEIMIR
95
Þaö var stundarþögn. Tvær smáar hendur vöföust hægt
uin háls gainla mannsins, og litli anginn lá þarna grafkyr og
hugsaöi og hugsaöi. Gamla manninum heyröist barniö hvísla
svo hljótt barnslegum bænaroröum. Eftir litla stund sá hann
aö barniö var sofnað. Hljótt og mjúklega lagði hann það f
legubekkinn. Hann horföi hugsandi á barnsandlitiö, sem
sveínin haíöi dregiö yfir friöarblæju sína. — I því bili hringdi
dyraklukkan. Hann hrökk viö, og hjartaö sló örara. “ Þeir
hafa rakið slóöina hans, og eru nú komnir að sækja hann” taut-
aöi karl.
Dyrnar opnuöust. Marks vísaöi inn höfðinglegum manni,
á aö giska hálf fertugum, meö dökkt hár hrokkið, dálítiö grá-
sprengt yfir enninu.
“Gerald”
“Faöir minn !”
Faðirinn og sonurinn, er svo lengi höföu veriö aðskildir,
horföu þegjandi hver á annan. Þá varö hinum yngri litið á
legubekkinn, og gleöibros fiaug um andlit haris.
“Ég kom aö sækja litlu elskuna okkar hún”.......
“Hún,”. . . .sturidi gamli maðurinn upp.
“Já, faöir minn. Hún heyrði okkur tala um þig heima, og
aö þú vildir taka lítinn dreng til þín, og svo hefir hún víst farið
og látið klippa kollinn sinn og fengiö lánuö föt hjá Bobby Butter-
wick, og”
í þessu bili vaknaöi nú litli afbrotamaöurinn, og nuddaöi
fast augun.
“Ó, pabbi, elsku góöi pabbi.” En allt í einu áttaöi hann
sig á öllu. “Ó, Bobby hefir slúörað! Og hann lofaði að gjöra
það ekki. Ég hefði engum átt að segja það. Æ, afi minn, afi
minn; ég er ekki drengur; ég er ekki nema lítil stúlka. Ég
ætlaöi aðeins að reyna að láta þér þykja vænt um mig, svo þú
sættist við pabba Og mömmu mín vegna, og þá hefðunr við öll
orðiö svo glöð. Eg hefði betur mátt vera hjá þér dálítið lengur
afi minn.! Ætli þér geti ekki þótt vænt um mig, þó ég sé ekki
nema stúlka ? Þetta er alt Bobby að kenna. Ég skal aldrei
tala við hann framar.—Afi, góði afi minn, vertu ekki lengur