Kirkjuritið - 01.05.1939, Qupperneq 23

Kirkjuritið.
Hversvegna sæki ég kirkju.
197
minn. Ég vil geta skilið hann, og gefa honum tækifæri
lil að skilja mig, svo að báðum veitist auðveldara að fyr-
irgefa, ef á þarf að halda. Ég vil njóta uppörfunar hans
og fræðslu.
Ég sæki kirkju vegna þess, að kirkjan leitast við, þótt
i veikleika sé, að gera kenningar Krists að veruleika i lífi
einstaklinga og þjóða, en Kristur er eina von heimsins.
Eg sæki kirkju til þess, að fá næði til hæna og hug-
leiðslu:
„Það er svo oft í liáum heimsins glaumi,
að heyrist ekki lífsins friðarmál“.
Þá flý ég til kirkjunnar. Þar hefi ég lifað augnablik helg-
nð af himinsins náð. —
Og ég sæki kirkju til þess, að taka á móti því, sem Guð
vill gefa mér í messunni, livort sem það er í ræðunni,
sálnii, pistli eða guðspjalli, eða hvar sem er og hvort hcld-
ur sem það sýknar eða sakfellir, særir eða græðir — já,
hvort heldur sem það lætur mig vaxa eða minka. Ég veit,
að ég þarf alls þessa með. Fyrsta andvarp mitt, þegar ég
stíg yfir kirkjuþrepskjöldinn, ætti ætíð að vera:
„Til þín, Guð, með tóma hönd,
titrandi ég varpa önd“.
Ég sæki kirkju til þess, að auðgast og styrkjast, svo að
eg verði fær um að vinna verk mín með trúmensku og
geti tekið hverju, sem að höndum ber, með trausti og
rósemi.
Og loks sæki ég kirkju af því, að samvizka mín segir
mér, að það sé rétt og það ættu allir að gjöra. Einhver
djúpstæður þáttur í vitund minni segir mér, að það sé
dulrænt samband milli kirkjurækni þjóðarinnar og lifs-
hamingju hennar. Þessvegna sæki ég kirkju og þessvegna
ég, að allir fslendingar sæki kirkju — og ekki sízt
æskulýðurinn!
Vald. V. Snævarr.