Kirkjuritið - 01.05.1939, Blaðsíða 32

20(5
Magnús .Tónsspn:
Maí.
Það væri meira en lítill barnaskapur að lála sér delta
í liug, að maðurinn sé á hverju augnabliki herra yfir sjálí'-
um sér, og því, sem með Iionum gerist. Nei, bann er ákaf-
lega fjarri því. Venjur lians og lifnaðarhættir, dygðir lians
og gallar mynda fastan og ákveðinn straum, sem hann
getur að vísu baft áhrif á, en ræður ekki yfir. Einstaka
stórviðburðir geta að vísu valdið miklum byltingum, en
ef þær koma ekki í fylling tímans, ]iá er mjög liætt við,
að alt sæki í svipað horf, rétt eins og úti í stórheiminuni.
En þegar fylling tímans er komin, þá verður breytingin
bæði í ])ví smærra og stærra, bæði til ills og góðs. Eftir
margar atrennur, ef til vill meira og minna óafvitandi,
er að skapast sú samstæða í huganum, sem gerir jafnvel
litla hræringu nóga til þess að valda stefnuhvörfum.
VIII.
„I fyllingu tímans sendi Guð son sinn“, segir Páll. Hann
á hér við heiminn. En jafnvíst er liitt, að hann getur
einnig átt við hvern einstakan mann. Einnig þar kennir
Guðs-sonurinn í fylling tímans, sendur af himni. Það er
að vísu mjög misjafnt, sem menn reyna í þessu efni. En
ekki vantar dæmin, er sýna þetta. Fyrsta dæmið er hann
sjálfur, sem þessi orð sag'ði, Páll postuli. Hann hefir sagt
um það óviðjafnanleg orð. Hann segir í þessu sama bréfn
„Þegar Guði, sem bafði úlvalið mig frá móðurlifi og ai
náð sinni kallað, þólmaðaðist að opinbera son sinn i niér.
Þarna kom þá fylling tímans til hans, honum sjálfum
óafvitandi. Eða þetta: „Guð, sem sagði: Ljós skal skína
fram úr myrkri! liann lét það skína i hjörtu vor, lil þess
að birtu legði af þekkingu vorri á dýrð Guðs, eins og hun
kom í ljós i ásjónu Jesú Krists“. Eins og Guð hrópaði
„verði ljós!“ og fyrstu geislunum brá yfir bið mikla.ut-
baf alauðnarinnar, þegar sú fylling tímans var komin, að
heimurinn yrði til, eins skyndilega og óvænt leiftraði Ijos-
ið frá ásjónu Jesú Krists i hjarta Páls, þegar fylling þeSS
líma var komin.