Kirkjuritið - 01.06.1940, Blaðsíða 3

Kirkjuritið.
Páskamorgunn 1940
eftir Margréti Jónsdóttur.
Mildur morgungeisli
mig af blundi vekur.
Eftir myrka óttu
aftur birta tekur.
Páskaklukkur kalla
í kyrrum árdags Ijóma,
yfir landið láta
lofgjörð dagsins hljóma.
Hví mun himins sunna
hyljast döprum skýjum,
harmur huga fylla
á hclgidegi nýjum,
mætur morgunroði
minna á sár og dreyra?
Hví má sífelt sárar
sorgarstunur heyra?
Hart er nú í heimi,
Heljarvaldið ræður.
Visnar falla vonir,
vegast frændur, bræður.
Loft er lævi blandið,
lífsins brotinn styrkur.
Yfir ÖIlu grúfir
ógn og dauðans myrkur.
Höfuð mitt ég hneigi,
himins sonur góði,
leita líknar þinnar,
lofa þig í hljóði.
Döprum, dæmdum heimi
dýrð þín megi skína,
sýna særðum þjóðum
sigurhátíð þína.
Kisinn páskaröðull
roðar fjallatinda,
boðar betri tíma,
bót við meini synda.
Dreifast dökkir skuggar,
dauðans kalda mistur.
Óttast skulum eigi,
upprisinn er Kristur.
Þó að heimsins hallir
hrynji, að engu verði,
hverfi heilar þjóðir,
hnigi fyrir sverði,
þó að grimd og græðgi
geysist löndin yfir,
óttast skulum eigi,
ennþá Drottinn lifir.
Lát ei ljós þitt slokna,
líkamann þótt deyði
heimskir, hrokafullir
harðstjórar og eyði
gæfu og mörgum gróðri,
geta þeir samt eigi
sálargöfgi grandað,
Guð minn, þótt ég deyi.
Mun að leiðarlokum
ljósið sigur vinna.
Djarfir draumar rætast
dýrstu vona þinna.
Harðúð, hjartakuldi,
hroki, úlfúð víkja
fyrir kærleiks krafti
konungs ljóssins ríkja.
Lyft mér upp til ljóssins
langt frá jarðarhúmi.
Lát mig útsýn öðlast
ofar tíma, rúmi.
Svo þótt afl hins illa
ógni sálu minni,
að ég aldrei gleymi,
eilífð, birtu þinni.