Kirkjuritið - 01.06.1940, Síða 7

Kirkjuritið.
Við orf og altari.
205
lætur hana skynja liið yfirjarðneska, sín eigin lieimkynni.
Svona er það á lieiðu nóvemberkvöldi, þegar himinn og
jörð brjótast úr viðjum skammdegisörlaganna og skrvðast
guðlegu skarti. Svona er það, þegar þú gengur upp á Öskju-
hlíð eða inn með sjó og fegurðin opnar faðm sinn og gef-
ur nokkur eilíf augnablik. Og svona getur maður sigrast
á haustkvíða júníbarnsins, já, jafnvel sigrast á ömurleik
sjálfs myrkurmánaðar, enda þótt úrig og sldmulaus
skammdegisþokan grúfi yfir fjöllum og fjörðum, klettum
og kofum eins og þvalur brammur úr Niflheimum. Þrátt
fyrir alt, það er eiltlivað til, sem ömurleiki grás hversdags-
ins og feikn liinnar kosmisku blindni komast ekki að.
Það er eitlhvað inni í okkur, sem ekki á skylt við neitt
af þessu, ekki skylt við neitt jarðneskt. En fegurðin —
ekki bundin við hlutina, heldur fegurðin sem slík, fegurðin
í sjálfri sér, — svo að Platon sé ívitnaður, — hún finnur
sjálfa sig í okkar sál, og við skynjum lúð fagra. Og svo
spyr ég i framhaldi af þessu, spyr, áður en ég missi alveg
tökin á þessu og á þér, vinur sæll: Hvaðan kemur inn-
blásturinn, livaðan fær t. d. Beethoven tignina, hið liimn-
eska i þá fegurð-mettuðu sköpun, sem felst i einhverju
„opus“ með einhverju námeri? Það er eitthvað ójarðneskt
við tónana í meðferð Beethovens, eitthvað himneskt í
jarðneskum fjötrum. Og þeir eru skynjun sálar, sem fann
sig fjötraða við sér óskvldan heim, túlkun á söknuði henn-
ar og þrá eftir hinu tíðlausa, eilífa og óumbreytanlega.
Fegurð sumarsins, töfrar nóvemberkvöldsins, Sonata ap-
passionata, þetta eru alt geislabrot úr dýrðinni ofan við
jörðina og utan við tímann, vísbending um það, hvert vér
eigum að stefna, því að það er boðskapur um það, hví-
líkur sá heimur er, sem hefir slika geislan, baðar i slíkri
tlýrð. Og ef þú ert heill og hljóður gagnvart þessu, j)á
skynjar þú þessa visbendingu, játar þessum boðskap.
Feldur em eg við foldu,
frosinn og má ei losast;
andi Guðs á mig andi —---------------