Kirkjuritið - 01.06.1940, Síða 27

Kirkjuritið. Endurskoðun sálniabókarinnar.
225
Deus noster refugium, er Lúter orkti út af sinn þróttmesta
sálm.
Ur 4. kafla sömu ljóða mætti og velja vers í annan tæki-
færissálm, er gæti endað á þessa leið:
Bind þú, dauði; Drottinn leysir,
Drottinn græðir lífsins sár;
feldu dauði; Drottinn reisir,
Drottinn þerrar lífsins tár.
Frani til þroska, frelsuð þjóð!
Fram i nýjum hetjumóð!
Þannig má ná gullfögrum versum og sálmum úr ýmsum
tækifærisljóðum skáldsins, er mundu víða geta fylt skörð.
Huggunarljóð lians eru ekki tóm sorgarvein, heldur
mætti nota valin vers úr þeim sem hreysti- og lofsöngs-
ljóð i hverri haráttu lífsins.
Úr einu minningarljóðinu má t. ci. ia jólasálm. Og i
sunium þeirra varpar hann sér ekki aðeins með blæðandi
örvona lijarta beint að fótum drottins síns og lausnara,1)
heldur rís hann þaðan upp aftur sem „hjarg á móti hár-
um“, er býður hverju meini og mannlífskvöl birginn.
Áður liefi ég á það minst í opinberu erindi, hve á skortir
allvíða í sáhmmum um kristilegt hugarfar og líferni i sh.,
að þar sé sunginn óður hinna „actívu“ dygða, karlmensku,
starfsdugs og dáðrekkis, til jafns við viðlagið „þreyja og
deyja“, er oft hefir hér kveðið við, liæði í veraldlegum
og andlegum kveðskap vorum.
') Sbr. þessi vers:
„Ég hneigi mitt blóðuga hjarta,
ég hefi ekki sköpuð ráð:
Greiddu sortann þann svarta
og sendu mér fróun og náð!
Ég fleygi mér þér að fótum,
ó, frelsari og drottinn minn,
þá bætist alt böl, þeim sem grætur
við blessaðan faðminn þinn“.