Kirkjuritið - 01.06.1940, Blaðsíða 32

230
Þorsteinn Briem:
Júní.
góðir, því að isíenzkri al])ýðn er ekki úr ælt skotið um
ljóðsmekk, og næmleiki margra alþýðumanna á trúargildi
sálma er ofl meiri en hienn grunar. Iivergi verður og úr-
skurðarvaldið annars staðar en lijá safnaðarfólkinu sjálfu
að síðustu.
Ast á skáldi kemur fram á ýmsa vegu. Hún getur komið
í ljós á þann liátt að láta sér ant um, að ekkert sé birt,
nema það bezta. Hún getur og komið fram í því að telja
sér skylt að lialda þar öllu lil liaga og fá sem flest birt.
Af því að ætla má, að ég liafi af ættræknisástæðum
meiri ást á einum aðalhöfunda sb. en öðrum, ])á skal ekki
sagt verða, að ég geri þar upp á milli. Og skal ég þvi víkja
að þessu atriði aðeins að því cr tekur til lnms.
Mér fer sem fleirum, að ég nota ofl sálma séra Valde-
mars. Ætla ég og, að 230. sálmurinn í sb. sé meðal þeirra,
er oftast eru sungnir i isl. kirkjum, og á síðasla versið þar
í sinn þátt.
Séra V. Br. er Ijós og auðsldlinn. Börnum er því auð-
velt að læra sálma hans. Likingar lians missa sjaldan
marks, og jafnaðarlegasl undirbýr hvert vers, stig af stigi,
niðurlag sálinsins.
Er einkennilegt að bera saman, livernig séra V. fer með
hugtök og líkingar eftir lögum fastrar og rökréttrar lmgs-
unar, er liinn mikli skáldandi Matthíasar liugsar i mynd-
um, er verða að skiljast andlega eða táknrænt, eins og í
Opinberunarbókinni.1)
Séra Valdemar er hófsamur uin túlkun tilfinninga, og
svipar um það til rómverskra skálda, er eins og fornum
feðrum vorum ekki um það gefið, að tylla sér á tá í því
efni. Hann er ekki sálmaskáld andlegra umbrotamanna,
þó að hófstilt harpa hans hafi einnig getað friðað „óró-
!) V. Br. gæti I. d. ekki sagt: Lýstu landinu kalda" eða „æpi
stiknað hjarta“ eins og M. J., en þá má á hinn bóginn segja hið
sama um V. Br. eins og um iWallin, að hann hafi verið of rök-
fastur, gagnrýninn og íhugandi tii þess að vera „fæddur Lyriker“.