Kirkjuritið - 01.12.1948, Blaðsíða 24

274
KIRKJURITIÐ
Geir. „Það er eins og þetta hafi verið í gær. Mér finnst
hinn snjalli rómur séra Helga hljóma enn í eyrum mér.‘;
Geir Zoéga átti margar ferðir í kirkjugarðinn eftir þessa
vígslustund, því að hann fylgdi mörgum Reykvíkingum,
er orpnir voru moldu í Víkurgarði.
Það er mikils um vert að eiga ummæli þeirra, sem
hafa verið heyrnar- og sjónarvottar að merkum atburð-
um. Til er lýsing á vígslu kirkjunnar, prentuð lýsing í Þjóð-
ólfi um jólaleytið 1848.
1 frásögu þessari er 100 ára gömul veðurfregn. Vígslu-
daginn var logn og blíða, og kvöldið fyrir alstirndur him-
inn og hrífandi fegurð.
Tveir kunningjar voru staddir á Hólavelli aó kveldi
27. okt. 1848. Þótti þeim fagurt að horfa yfir bæinn ljós-
um prýddan. Heyrðu þeir þá klukknahljóm, sem kom frá
kirkjuturninum, er gnæfði þar í loft upp yfir öll hús önnur.
Það var eins og kirkjan hefði beðið eftir því, að allar
raddir dagsins skyldu þagna, og þá hefði hún sjálf tekið
til að tala á sínu máli í kvöldkyrrðinni. Sá, er hlustaði, hugs-
aði með sjálfum sér, að eins og klukknarödd kirkjunnar
hljómaði út í bláinn, svo hljómaði rödd Drottins orða út
í mannheiminn.
Næsta dag var logn og blíða, sólin skein í heiði, og
sjórinn var spegilfagur. Múgur og margmenni safnaðist
að kirkjunni, bæði úr sókninni sjálfri og næstu sóknum,
allir bekkir voru fullir og fjöldi stóð fyrir dyrum úti.
Þegar allt var orðið með kyrrð, og stóð rétt á hádegi,
kom biskup herra Helgi í kirkjuna, og bar hann í höndum
sér hina heilögu Biblíu, með honum gekk forstöðumaður
prestaskólans doctor Pétur Pétursson, og dómkirkjuprest-
urinn, séra Ásmundur Jónsson; bar annar kaleikinn og
diskinn, en annar skímarfatið. Þannig gengu þessir þrír
menn með helgri lotningu, inn í hinn nýja kór, og fylgdi
múgurinn, sem úti stóð, á eftir þeim inn á mitt kirkju-
gólfið. Biskupinn tók þá við hinum helgu dómum, og
setti á sinn stað, kaleikinn á altarið og fatið í fontinn.