Kirkjuritið - 01.12.1948, Page 51

KONUNGUR ÞINN KEMUR
301
þjóðarinnar miðast öll við það, hvort hún sér konunginn
Krist koma til sín og hyllir hann í raun og sannleika. Þá
skríða skuggar í felur, og birta skín framundan.
Þá öðlumst við óbifandi trú á giftu Islands.
Sú gifta hefir vissulega verið mikil á liðnum öldum, allt
frá upphafi Islands byggðar.
Þeir, sem fyrstir sigldu til stranda þess og settust hér
að, vigðu landið trú sinni á Hvíta-Krist og þann, er sendi
hann. Hingað leituðu þeir samfélags við hann í helgri
kyrrð einverunnar og vildu engum öðrum konungi lúta.
Feður okkar og mæður eignuðust landið með friðsam-
legum hætti, en ekki ofbeldi, báli og brandi, eins og svo
margar aðrar þjóðir hafa sölsað undir sig sín lönd. Því
getum við sagt flestum öðrum fremur, að Guð hafi gefið
okkur landið.
Og hér er kristni lögtekin án allra blóðsúthellinga.
Verða miklir ávextir hennar, svo að næsta öld á eftir
hefir verið nefnd Friðaröldin. Bókmenntir hefjast., slíkar
að þær bera af öðrum bókmenntum Norðurlanda og þótt
víðar væri leitað. Þær eiga einnig sinn vígða þátt: Ljóð
eins og Geisla, Harmsól, Líknarbraut, Sólarljóð, Lilju,
Ljómur, Passíusálma og kvæði Matthíasar.
Þegar neyðin gerist stærst, ljómar dagrenning. Guð
sendir þjóðinni hvern leiðtogann á fætur öðrum: Eggert,
Baldvin, Bjarna, Jónas og aðra Fjölnismenn, Jón Sig-
urðsson.
Þeir endurvekja trúna á giftu Islands. Þrátt fyrir allt,
sem að hefir sorfið þjóðinni, er Island farsælda Frón.
Reynslan sýnir það og sannar. Framfarir atvinnulífsins
gerast svo miklar á fáum áratugum, að undrun sætir.
Býli fríkka, gróðurlendur stækka, skrautbúin skip fljóta
fyrir landi. Þjóðin tekur verzlun og siglingar í sínar hend-
ur. Vonirnar rætast um kraftinn, sem vinnst úr skrúða
fossanna. Iðngreinar hefjast hver af annari. Listir blómg-
ast. Skólar rísa fleiri og fleiri, háskóli. Ný öld er runnin.
Lýðveldi stofnað á ný.
20