Jólasveinn - 24.12.1917, Blaðsíða 7

JÓLASVEINN.
7
ist ekki, og í ofninum logaði eldurinn, svo að gott
var og þægilegt að koma þangað inn úr kuldanum.
Litla stúlkan hafði lagt hendurnar um háls Allans,
og til þess að vekja hana ekki, settist hann með
hana í hægindastólinn og fór að reyna að lesa mið-
ann, sem hún hafði haft í hendinni. Á hann var
skrifað með stórri, óæfðri barnshönd:
»Góða mamma mín!
Mér hefir leiðsl svo ósköp mikið síðan pú fórst frá már.
Lengi vissi ég ekkerl um pabba, pangað til ég frétti að hann
vœri dáinn í Ameríku. Og svo vorn allir svo vondir við mig
og börðu mig og sögðn að é.g borðaði of mikið. Og níi fce
ég heldur ekkert jólalré, en pegar ég var hjá pér, pá fókk
ég œfmlega fallegt jólatré. — Eg hefi all af verið pœg og
hlýðin. — Pii verður að biðja englana að láta eitlhvað gott
i skóinn minn, sem ég hefi látið bak við ofninn. En helzt af
öllu vildi ég að pii kœmir og sœktir mig, pvi mig langar
svo mikið til pin. Pín Jóhannav.
Hinumegin á miðanum stóð:
»Til hennar mömmu á himnunu.
Það var auðséð livernig í öllu lá. Heimilið hafði
sundrast þegar móðirin dó. Faðirinn kemur barninu
fyrir í uppeldisstofnun og fer úr landi. Þegar hann
svo getur ekki sent heim peninga lengur, þá er hætt
að hlynna að barninu og það sætir illri meðferð.
Litli munaðarleysinginn tekur svo það ráð í ein-
feldni sinni að skrifa bréf til himnaríkis, til móður
sinnar, og kvarta fyrir henni um hin bágu kjör sín.
Á leiðinni til pósthússins hnígur hún niður í snjóinn,
aðframkomin af þreytu og kulda, og þar hefði hún
dáið um nóttina, ef Allan hefði ekki fundið hana.
Ósjálfrátt þrýsti hann barninu fastara að sér.
Úr liinum stirðlegu slöfum mátti lesa langa sögu
um sult, eymd og fátækt.