Jólasveinn - 24.12.1917, Blaðsíða 5

J ÓLASVEIN N.
5
sem Allan varð fulltíða maður, dóu báðir þessir vinir
hans á sama árinu.
Þegar frá leið, langaði hann til að fara að skoða
sig um í heiminum og njóta frelsisins. Hann langaði
lil að anda að sér stórborgaloftinu og njóta gleði og
ánægju í fylsta mæli.
Gamla greifafrúin, móðir hans, hafði eftirlátið hon-
um talsverðar eignir, sem honum virtust óþrjótandi.
'l'il málamynda fór hann að stunda lögfræðinám, en
aðalstarf hans var að taka þátt í glaðværð og skemt-
unum hinna fjörugu félagsbræðra sinna, sem skoð-
uðu alt lífið sem eina hátíð. Og þessi hátíð hafði nú
staðið í 20 ár. Eigur hans voru nú að mestu þrotn-
ar, og hvað liafði hann svo í aðra hönd? Ekkert,
nema leiðindin, angrið og óánægjuna ýfir því, að
hafa eylt æíi sinni á þennan liátt.
»Allan, Allan! Hvaf ertu? Er þig að dreyma?
Komdu inn til okkar!«
Það var hún Júlíetta, vinstúlkan lians úr söngleika-
húsinu, sem kallaði á hann inn í salinn. En hann
hafði enga löngun til að taka þátt í víndrykkjunni.
Hann vildi komast út undir beran himin og anda
að sér hreinu lofti í stað hins ógeðslega mollulofts,
sem inni var. Og án þess að nokkur tæki eftir, fór
liann hljóðlega út úr salnum, niður stiga og ætlaði út.
Þá kom þjónn hlaupandi á eftir honum og sagði:
»Þér gleymið frakkanum yðar, lrerra minn; hérna
er hann, — gerið svo vel. Þér fáið víst engan vagn
svona seint, og svo er færðin orðin svo slæm, að
ekki er hægt að aka«.
»Það gerir ekkert til. Eg ætla að ganga heim.
Góða nólt«.
Allan undi sér ekki lengur í þessum háværa hóp.