Jólasveinn - 24.12.1917, Blaðsíða 8

8
JÓLASVEINN.
Hversu margir munu þeir vera, sem í kvöld hafa
hrópað til himins um hjálp í neyðinni?
Allan lagði saman í huganum alla þá peninga,
sem hann hafði eytt árlega. Hversu mörgum nauð-
stöddum hefði ég getað hjálpað, ef ég hefði varið
þeim vel, í stað þess að sóa þeim eins og ég hefi
gert, og fá svo ekki fyrir þá eins dags ánægju?
»Já, ég hefi verið heimskingi — mesti heimskingi!«
sagði hann svo hátt að -stúlkan vaknaði; liún lauk
upp augunum og horfði alt í kringum sig. Hún hefir
líklega haldið að hún væri i himninum. Bros lék
um varir hennar, hún lagði aflur augun og hallaði
sér ofur-rólega að brjósti lífgjafa síns.
»Veslings barnið«, sagði Allan í hálfurn hljóðum.
Hann var í svo undarlegu skapi. Það var eins og
hann hefði fengið einhverja fágæta og dýrmæta jóla-
gjöf. Ljósgula hárið, fína húðin, smáu eyrun og rauði
munnurinn virtist alt benda á það, að barnið væri
af göfugum ættum. Hitinn í herberginu hafði nú líka
smámsaman framleitt roða á bleiku kinnunum. Hon-
um varð litið á litlu handleggina; ermarnar liöfðu
færst upp og komu þá í ljós margar blárauðar rákir.
»Veslings barnið«, sagði hann aftur. »Nú heíir for-
sjónin gefið mér nokkuð til að lifa fyrir. Það hefir
ekki verið tilgangslaust, að þú varðst á vegi mínum
þessa jólanótt. Áður fanst mér lífið svo tómlegt og
dapurt, að ég vildi helzt verða af með það, — en
nú veit ég hvað ég á að gera.
Hann varp öndinni, eins og létt hefði verið af
honum þungri byrðij og tók að búa út á legubekk
rúm handa barninu. Hann lét kodda undir höfuðið
á því og breiddi ofan á það mjúk og hlý föt.
Hvað ætli Iiann Jóhann, þjónninn minn, segi á