Jólasveinn - 24.12.1917, Blaðsíða 16

16
JOLASVEINN.
En þegar ég er búinn að hafa fataskifti, þá skal ég
gera það«. — Síðan fóru þau bæði heim.
Um kvöldið fór Marteinn gamli að ganga sér til
skemtunar úti í garðinum sínum. Kom hann þá auga
á eitthvað, sem honum sýndist vera fugl, efst uppi í
eplatrénu. »Hvað er þetta? Fugl? Ugla? Þetta er víst
einhver sjaldgæfur fugl. Ég held ég verði að reyna
að skjóta hann. Kannske ég eigi nú eftir að verða
frægur á gamals aldri fyrir að skjóta einhvern fá-
séðan fugl«. Og hann laumaðist hægt heim að hús-
inu, til þess að fæla ekki fuglinn burt, og kallaði til
vinnumannsins: »Jón! Jón! Komdu fljótt með byss-
una mína! t*að situr einhver einkennilegur fugl uppi
í eplatrénu mínu; ég ætla að skjóta hann«.
Jón kom með hlaðna byssuna og Marteinn lædd-
ist með hana út í garðinn. »Þarna situr fuglinn enn
þá. Það er eins og hann sé að bíða eftir skotinu«.
Hann selti á sig gleraugun, miðaði byssunni á
fuglinn og skaut, en fuglinn hreyfði sig ekki.
»Hladdu byssuna aftur, Jón!« kallaði hann.
Þá kom lítill drengur hlaupandi inn í garðinn og
sagði: »Má ég ekki sækja fuglinn upp í tiéð?«
»JÚ, gerðu svo vel, drengur minn. Ef þú kemur
niður ineð hann, skal ég gefa þér eina krónu«.
Karl litli fór upp í tréð og komst upp á efstu
greinina og losaði drekann.
»Láttu nú epli í alla vasa þína!«-hrópaði Marteinn.
Karl gerði það. Svo kom hann niður með drek-
ann og sýndi Marteini.
En sá hlátur! Þeir hlógu allir: Marteinn, Karl og
Jón. En Karl fór heim með drekann, krónuna og
fulla vasana af eplum, og sagði fólkinu söguna af
honum Marteini gainla, sem skaut á flugdrekann
hennar Jensínu litlu.
Útgefandi: Aðalbjörn Slefánsson.