Jólasveinn - 24.12.1917, Blaðsíða 2

í^tj aiTi an.
»Og er þeir sáu stjörnuna, glöddust
þeir harla mjög«. (Matt. 2, 10).
Sjúklingurinn:
Ég legið hef svo langa stund
og liðið kvöl og neyð;
ég þráði heitt hinn liinsta blund,
í hjarta mínu blæddi und,
ég átti enga gleði á grund
og grýlt var öll mín leið.
Mér birtist stjarna blessuð þá,
á Betlehem er skein.
Þá böl mitt þvarr; ég barnið sá,
sem bætir allra mein.
Munaðarleysinginn:
í moldu hvílir móðir kær,
ég man hve liún var blíð,
og föður minn tók sollinn sær,
og síðan enginn við mér hlær;
af harmi oft mitl hjarta slær,
er horfna man ég tíð.
Til Betlehem mér beindi þá
hin bjarta stjarna leið;
ég gladdist, er ég sveininn sá,
er sefar alla neyð.
Auðnuleysinginn:
Ég vissi ei hvar vegur lá,
ég viltist út af leið,