Framtíðin - 01.08.1909, Blaðsíða 2

'82
FRAMTÍÐIN
miklu meira á sig, lieldur en ef
margir væru til þess að vinna
verkið. Og nú er svo margt, sem
einstaklingurinn getur ekld gert,
nema fyrir samvinnu annara. Ef
t. d. er um það að ræða, að gefa út
blað eða bók, þá getur enginn ein-
staklingur gert það upp á kostnað
sinn eingöngu, nema nann hafi nóg
efni til þess. Undir samvinnu ann-
ara er komið; því, livort margir
eða fáir verða til þess að kaupa.
Ef fvrirtækið á að berast af mörg-
um, þá berst það létt; en ef fáir
eru, þá er það ervitt.
Það er því auka-kostnaður að
vera smár. Við finnum til ]>ess í
-öllum okkar félagsmálum. Við
reynum það í kirkjufélagsskap
okkar. Hann er erviður og kostn-
aðarsamur, ef við gerum það, sem
wið eigum að gera, af því að við er-
um svo fámennir. Eins er með ung-
lingafélagsskapinn okkar. Það væri
þó munur að gera það, sem við
þurfum að gera, ef við værum
mörgum sinnum fleiri.
Við bugsum um stóru söfnuðina
og stóru kirkjufélögin, og stóru
unglingafélögin. Og við sjaum,
livað þar er gert, og livað miklu er
komið til leiðar, og bvað margt er
þar til, sem léttir undir í öllu starf-
inu. Og svo bugsum- við um smáa
félagsskapinn bjá okkur, og bvað
lítið við gerum og getum, af því við
erum svo fá. Og bve ervitt starfið
er, af því okkur vantar svo margt,
sem gæti létt undir með okkur. Við
erum eins og ofur-lítill teinungur
hjá afar-stóru eikar-tré.
Okkur líður ])ó ekki vel út af því
að vera smá. Okkur finst eins og
við vera að vinna fyrir gýg. Við
missum kjarkinn, og leggjum árar
í bát og látum reka. Það er hætt-
an.
Margur, sem fengist hefur t. d.
ögn við söng eða að leika á- eitt
bvert hljóðfæri, missir alla Jöngun
til þess að Jialda áfram, þegar
liann heyrir heimsfrægan söng-
mann eða söngkonu syngja, eða
heimsfrægan tónsnilling leika á
Jiljóðfæri, sem liahn liefir verið að
fást við að leilca á. Honum finst
þetta alt Jijá sjálfum sér svo óvið-
jafnanlega smátt og einskisvirði.
Og liann liættir.
Þetta er skiljanlegt. En það er
eklci rétt fyrir ])ví. Það á ekki að
vera svo; því hið smáa hefur rétt á
sér að vera til eins og hið stóra,
teinungurinn eins og tréð, smáa
viðleitnin eins og snildin, upphafið
eins og endirinn.
Öll byrjun er smá og ervið Jíka,
eins þótt úr lienni verði eittlxvað
stórt.
En um þetta er jeg raunar ekki
að liugsa; ]>ví margt smátt verður
aldrei stórt, en hefur þó sama rétt-
inn til ])ess að vera til eins og liið
stóra. Og jeg vil segja annað:
cjerir oft meira en hiÖ stóra.
Jeg sé lcost við það að vera smár,
ef rétt er litið á það. Það er livöt
til þess að keppa áfram. Er.viðið
og áreynslan, sem því er samfara,
eykur kraftana. Skerpan verður
líka meiri við það og dugurinn.
Margur smár gerir ]>ess vegna oft
meira en margur stór, og er honum
meiri; því margur er lcnár, þó hann
sé smár. Og hið smáa er í augum
guðs nxargoft miklu stærra en hið
stóra. Og þegar á alt er litið, er
minst undir því komið, Jivernig
mennirnir dæma.