Framtíðin - 01.01.1910, Blaðsíða 4
164
F R A M T 1 Ð I N.
um bænum aí) i'eyna, aO láta ekki
bletti eða klessur sjást á blaðsíð-
unum, en liafa þær sem allra lirein-
astar.
l>ao er sagt vlð b'irn á skólum,
(il þess að þau lialdi skrifbókunum
ínani sem hreinustum og venjist á
að fara sem best með bækurnar
r sínar cg að vera hreinlát — það er
sagt við þau: Nú skulum við sjá,
hvert ykkar hefir lireinasta og fall-
egasta skriibók í lok skólaársins.—
Og svo keppast börnin livert við
annað. (")ll vilja verða best. Og
það er gott og blessað.
Nú skulum við þá eins keppast
Iivert við -iinnað með að láta nýju
bókina okkar — árið nýja — líta
sem best út. begar blaðsíðurnar
allar eru búnar, dagarnir allir,
365, þá sést, hvað lireinlát við liöí'
nm veiið. Og það er eiun, sem fer
yfir bókina og gáir að blaðsíðun-
um. Ilann langar til þess að sjá
þær hreinar, og bókina alla fall
ega; því ha'nn vill vera með okkur
og sjá um, að bókin sé vel rituð og
hrein. Honum er ant um það, af
því honum er ant um okkur.
Iíann, ])essi eini, er guð’, sem vill
blessa okkur á árinu. Ef bókin okk-
ar verður falleg, þá sýnir lnín, að
guð hefur fengið að vera með okk-
ur og hjálpa okkur. Ef hún verð-
ur ljót, þá sýnir hún, að við höfum
hrundið honum burt-frá okkur og
viljum lifa án hans.
Ef við byrjum hverja blaðsíðu í
Jesú nafni, og éndum hverja blað-
síðu í Jesú nafni, þá verður öll
bókin hrein. Við sýnum, að okkur
var ant um að hún væri hrein, af
því við elskuðum hreinleikann, og
guð hreinsar alla bletti burt, sem
komið hafa. á blaðsíðurnar, af því
við báðum liann um það í Jesú
nafni. Og þegar liann litur á blað-
síðurnar, þá snúa þær að honum
hreinar — hreinsaðar fyrir Jesúm
Krist. Og þá þykir okkur vænt um
bókina; en vænst þó um hann, sem
gerði liana hreina.
Munum ])á öll, að byrja hvern
daginn okkar í ár í Jesú nafni, og
enda hann í Jesú nafni.
Hirðirinn.
Einu sinni var maður á ferð.
Ðag einn lá leið hans um afskekta
landsbygð. Hitti lmnn þá lítinn
dréng, sem gætti fjár föður síns.
Hann gaf sig á tal við liann og
meðal annars spurði hann dreng-
inn, hvort hann hefði heyrt talað
um Jesúm. “Nei,” sagði drengur-
inn.—Ferðamaðurinn horfði stund-
arkorn á piltinn, og spurði því
næst: “Áttu foreldra a lífi?” —
“Já,” kvað drengurinn. —- “Og þú
hefur aldrei heyrt getið um Jesúm
—um jólabarnið?” — ‘' Jú, jóla-
barnið, en jeg hef alveg gleymt því,
pabbi og mamma segja mér svo
sjaldan sögu, þau hafa alt of mikið
að gera,” sagði drengurinn.
“Heyrðu, góði minn! nií skulum
við setjast hérna niður og tala sam-
an.—Vertu rólegur, kindurnar fara
ekkert. ’ ’
Þeii’ settust þá niður. — Dreng-
urinn horfði spvrjandi augum í
andlit ókunna mannsins, sem hóf
sögu sína:
“Fyrir löngu, löngu síðan var
lítill drengur, sem hét Jesús. Hon-
um þótti va*nt um kindurnar, eins
og jeg býst við að þér þyki, og þeg-
ar hann fæddist, voru þær alt í