Fríkirkjan - 01.09.1901, Blaðsíða 10

164
Loka kom endirinn. Faðir hennar var í herberginu við
rúmið hennar. „Ó, að hún vaknaði og talaði til mín einu
sinni enn!“ sagði hann og laut yfir hana: ,Eva, yndið mitt!*
Stóru, bláu augun opnuðust, og bros lék um varirnar.
Hún reyndi til að reisa við höfuðið og tala.
„Þekkirðu mig, Eva?“ sagði faðir hennar.
,Elsku pabbi,“ sagði barnið og vafði handleggjunum um
hálsinn á honum, en á næsta augnabliki hnigu þeir máttvana
niður; hún braust um tO að reyna að ná andanum, og teygði
upp litlu hendurnar.
,Ó, guð minn góður, þetta er hræðilegt!“ sagði St. Clare,
og sneri sér undan, frá sér numinn af angist. Hann þreif i
höndina á Tómasi í einhverju ofboði. „Ó, Tómas, Tómas, þetta
er ógurlegt, það gjörir útaf við mig!“
Tómas tók báðum höndum utan um hönd húsbónda síns;
tárin streymdu niður um hinar dökku kinnar hans, en hann
leit upp á við; þaðan hafði hann ætíð vænt hjálpar.
Barnið lá nú rólegt, en dró andann ótt og títt, og var auð-
séð að lifskraptur hennar var þrotinn. Hún hafði opin stóru, bláu
augun og starði út í geiminn. Þau þyrptust öll að rúminu.
„Eva“ sagði St. Clare blíðlega.
Hún heyrði ekki til hans.
„Ó, Eva, segðu okkur hvað þú sérð! hvað er það?“ sagði
faðir hennar.
Bjart og dýrðlegt bros Ijómaði á ásýnd hennar og hún
sagði hægt og með hvildum: — Ó, kærleikur — friður —
gleði!“ — svo stundi hún við og gekk frá dauðanum til lífsins!
Farðu vel ástkæra barn! Hinar björtu dyr eilífðarinnar
hafa lokast á eptir þér. Vér sjáum eigi framar þitt undur-
fagra andlit.
XVIII. Legree.
St. Clare lagðist hættulega veikur eptir að Eva dó. Hann
komst á fætur aptur, en aldrei náði hann sér til fulls. Hann
reyndi að sökkva sér niður í störf sin, en honum tókst eigi
að bæla sorg sina með því. Ókunnugu fólki sýndist hann
glaður og kátur, en í hjarta sínu bar hann þunga sorg. Einn
dag er hann var að skilja tvo menn, sem áttu í illdeilu, vildi