Fríkirkjan - 01.04.1902, Qupperneq 10

58
— eg var þá þrettán ára, — vorum á gangi úti í skógi, og
faðir minn var að segja mér frá ýmsu, sem mér þótti skemti-
legt. Gömul kona, fátæklega búin, stóð á götunni og rar
að reyna bö lypta viðarbagga upp á herðar sér, en gat það
ekld. Faðir minn sá, að eg tók vel eptir henni, en þegar
hann sá, að eg ætlaði samt ekki að hjálpa henni, þá fékk eg
löðrunginn. Fað getur verið að pilturinn hafi komizt í geðs-
hræringu, en það stóð ekki iengi, því að hann sá, að faðir
minn sagði satt, þegar hauu liæði þá og optar sagði: „Það
er þrælmennska að hjálpa ekki þeim, sem maður getur hjálp-
að.“ — Faðir minn var yfir höfuð óvanur að taka t.illit ti!
þess, hvað oss var geðfelt eða ógeðfelt þegar um greiðvikni
og hjálpsemi var að ræða. Eg hef sagt frá því í annari bók,
að vér urðurn, drengirnir, að bera óteijandi súpuskálar hlífðar-
laust til sjúklinga og fátæklinga, og það um hábjartan daginn.
Foreldrar mínir voru þó talin með „fína fólkinu“ í bænum,
þar sem eg ólst upp, og hefðu eflaust haft efni á að senda
aðra tii fátæklinganna. Hin fyrirmanna-börnin gjörðu aldrei
neitt þess háttar og leiksystkini vor hæddust því að oss fyrir
ómökin með matarskálarnar. Yér reyndum stundum að fær-
ast nndan þessum sendiferðum, en fengum ekki önnur svör en
meðaumkunar bros og stutt goðsvar, t. d.: „Fú skilur þetta
betur seinna." Og vér höfum sannarlega séð það seinna, að
það er gagnlegt að afneita sjálfum sér — að það bæði var
gagnlegt að læra að umbera heimskulegt háð, og að þessi störf
kenndu oss þá sannkristilegu meginreglu, að hár á að þjóna
lágum, einmitt af þvi að hann er betur settur. Eg get aldrei
metið fyllilega, hve mikla blessun eg hafði af því að sjá
snemma, að súpudiskur getur flutt sólskin inn í hús sorgar-
innar, og að heimskulegt háð er fyrirlitningarvert. Pað þrosk-
aði oss meir en lítið að bjóða háðglósunum byrginn. Fað var
blessunarríkt að fá færi á að ganga úr skugga um, að göfug-
lyndi og sálarþrek má engu síður hitta í hreysum fátækling-
anna, en höllum ríkismannanna. Fað var blessunarríkt að
sjá greinilega hjá mörgum fátækum vesaling, að trúin er þó
sá kraptur, sem sigrar heiminn! Og hver getur loks metið
allar fyrirbænirnar og blessunaróskirnar, sem vér fengum hjá
veikum og deyjandi mönnum. Reyndar verð eg að kannast