Fríkirkjan - 01.06.1902, Blaðsíða 11

91
aptur, og hvaö ætli hann hugsi þá, þessi maöur? Skyldi hann
ekki hugsa á þá leið? Hugsaðu um sjálfan þig, að þú sért
ekki óhreinn, áður en þú fer að áminna aðra.“
,Ef hann segir það. þá svaraðu honum, að þú aetlir að þvo
þér aptur. Það verður allt af nokkurt ryk á veginum, og þó
þú farir varlega, hlýtur þú samt að óhreinkast, en óhreinind-
in mega ekki safnast fyrir; þú verður að þvo þér jafnóðum í
þessari uppsprettu, annars gengur ekki af þér.“
Það eru margir á ferð á breiða veginum og á graslend-
inu kringum oss. Þeir stefna í ýmsar áttir og eru sjaldan
sammála um neitt, nema að telja oss heimskingja, sem förum
eptir þrönga veginum. Þeir segja, að vér gjörum oss of erfitt
fyrir og séum sérvitrir. En það er raunar eðlilegt að vissu
leyti, þótt þeim finnist það. Þeir hafa ekki komið auga á tak-
mark vort og fjærlægjást, það allt af, þeir þekkja heldur ekki
vin vorn, og skilja ekki í því að hann sé ljós vort og líf, og
sé oss margfalt meira virði en allur hégóminn, sem þeír mota
svo mikils. Yér getum ekki komizt hjá því að eiga ýmislegt
saman við þessa menn að sælda. Stundum eru þeir þá afundn-
ir, af því þeir halda að vér fyrirlítum þá, þótt vér kennum að
eins innilega í brjóst um þá; stundum eru þeir þar á móti
mjög vingjarnlegir og reyna þá beinlinis eða óbeinlínis til að
teygja oss með sér. Það hefur opt komið fyrir að eg hef á
þann hátt farið út af veginum, en vinur minn hefur þá kallað
á mig.
Maðurnokkur úr þessumhóp bakaði mérmikla sorg, og reidd-
ist eg þá við hann í meira lagi. Mér fannst eg mundi aldrei
geta fyrirgefið honum þetta né orðið aptur veruiega glaður.
Vinur minn huggaði mig og kenndi i brjóst um mig; en hann
minnti mig á hvað eptir annað að eg yrði að fyrirgefa, meira
að segja elska þennan roann. „Hvernig getur þú krafizt þess
að eg fyrirgefi og láti mér þykja vænt mann, sem hefurgjört
mér svo mikið illt, nei, mér er það ómögulegt."
„ Elskar þú mig?“ sagði vinur minn alvariega.
Hvort eg elska hann! — Eg get ekki lýst þeim tilfinning-
um, sem spurningin vakti.
Eg leit framan í hann með tárin í augunum, en leit svo
Óðara undan aptur. „Þú vei??t það,“ stundi eg upp. „Já, eg