Fríkirkjan - 01.06.1902, Blaðsíða 13

93
búinn að gleyma því að við erum ferðamenn, og erum ekki
komnir að takmarkinu: heimkynni voru hinumegin?"
Svo höldum við áíram. Því lengra sem við komumst,
því betur sé eg heimkynnið, en — eg sé einnig djúpan dal
og straumhart fljót i dalnum og — því miður — vegurinD
liggur að fljótinu og yfir það; það er ægilegt, en það er ekkert
undanfæri. Eg varð fullur skelfingar við þá hugsun, og kvart-
aði um það hvað eptir annað við vin minn. Loks sagði hann:
„Treystir þú mér?1'
„Já, af öllu hjarta", svaraði eg.
„Hef eg nokkru sinni yfirgefið þig, leitt þig af réttri leið
eða ráðið þér óheilt?"
,Nei, aldrei". Það var ekki erfitt að svara því.
„Treystu mér þá úr þessu; eg ætla aldrei að sleppa af
þér hendinni, og þá ekki heldur, þegar við komum að fljótinu.
Eg skal sjá um að þú komist klaklaust yfir*.
Eg hefi ekki kvartað síðan; eg treysti honum öruggur.
fegar eg er að hugsa um hann, segi eg opt i hjarta mér
á þessa leið:
Kærleiksriki, blessaði vinur minn! Kenn þú mér að vera
öruggur, glaður og vongóður, og að fylgja þér skilyrðislaust,
að gefa mig ætíð alveg þér á vald, að dýrka þig og vegsama
af öllu hjarta og eiska þig yfir alla hluti fram af öllu mínu
fátæklega hjarta, af því þú elskaðir mig að fyrra bragði. í
þínu dýrðlega heimkynni, sem er svo eptirsóknarvert, blessun-
arrikt og inndælt, af því þú átt þar heima og hefur tilbúið
mér þar stað, — mun eg á síðan lofa þig og vegsama um
aiia eilífð. -j
(Þýtt hefur S.' Á. G.)
Með skammstöfun þeirri, er hér stendur uppi yfir, táknast:
Kristilegt félag ungra ínanna. Slíkur félagsskapur er nú
orðinn mjög aimennur erlendis í flestum eða öllum löndum
mótmælenda, og jafnvel i kaþólskum löndum; þó mun hann
þar yera mestmegnis eða eingöngu meðal þeirra mótmælenda,
sein þar eiga heima, ekki.fyrir þá sök að kaþólskum ungmenn-