Fríkirkjan - 01.06.1902, Blaðsíða 12

98
veit það,“ sagði hann; eg á ekkert orð til að lýsahversu mál-
rómur hans var kærleiksrikur. — „En ætlar þú þá að hata
þann, sem eg elska? Eg elska lika þennan mann, eins og þú
hlýtur að vita, og mig langar til að geta fengið hann heim
með mér. Reyndu að láta þér þykja vænt um hann mín vegna.
svo að vérgetum sigrað hann með kærleika og umburðarlyndi."
Eg fór að gráta, og það var sem reiði mín smábráðnaði og
yrði að tárum. „Eg get það ekki,“ sagði eg við vin minn,
„nema þú hjálpir mér og umberir mig; þú veizt bezt, hversu
örðugt mér veitir að elska óvini mína.“ Hann hefur hjálpað
mér í þessu efni á hverjum degi síðan.
Þótt vinur minn þreytist aldrei, tekur hann samt óðara
eptir því, þegar eg verð þreyttur.
Hann segir þá: „Hvíidu þig nú, eg skal vaka yfir þér,
svo þú þarft ekki að óttast að óvinur vor gjöri þértjón“. Ó-
vinur vor er grimmur og siægur; hann hefur tælt mig optar
en einu sinni til að óhlýðnast vini mínum, og verið stundum
nærri búinn að fá mig til að skilja alveg við hann, svo að
vinur minn hefur orðið að ieggja mikið á sig, til að ná mér
úr klóm hans. Hann hefur veitt mér margan áverka og gjört
mér mikið tjón; eg hata. hann og óttast hann og tálsnör-
ur hans. En vinur minn þekkir hann einnig og hefur sigrað
hann og sigrar hann enn, hvar sem þeir mætast,. Eg þarf því
ekki annað en víkja aldrei frá hlið vinar míns, þá er eg ó-
hultur.
Stundum liggur leiðin um þrönga dali, þar sem fjöllin
eru svo há, að þau skyggja á sólina, svo allt verður skuggalegt
og kuldinn gagntekur mig. Þá halla eg mér upp að vini
mínum, því að eg er hræddur við myrkrið og kuldann, og svo
veit eg að óvinurinn liggur þar í leyni og reynir að klófesta
mig, ef eg sleppi hendi vinar míns, þótt ekki væri nema eitt
augnablik.
Þegar við svo komum upp úr dalnum aptur, þar sem bless-
uð sólin vermir og lýsir, þó verð eg svo innilega glaður og
gagntekinn af þakklæti við vin minn. Eg hef þá stundum sagt
við hann: „Megum við ekki nema hér staðar, hér væri oss
gott að vera“. En vinur minn hristir höfuðið og segir: „Ertu