Kennarinn - 01.07.1899, Blaðsíða 13

—149—
SKÝJUNGAR.
Styrkvr liins yóða manns,—El'tir tveggja ára bið í Sesarea hefst ferðin til Róma-
borgar. Páll liafði skotið múli sínu til keisarans til að umflýja líflát, |>ó hann væri
saklaus. eins og bæði Festus og Agrippa viðurkendu. Páll þráði mjög að ná fundi
keisarans og flytja boðskap krossins í höfuðstað heimsins. Pjórtán daga liöfðu þeir
nú sigltí Adría-liaflnu, sjónnm milli Afríku, Grikklands og Ítalíu. Á fjórtándu nóttu
skall á ofsaveður, en þegar þeir könnnðu dýpið fnndu þeir að þeir voru nærri landi.
I>að var éyjan Melíte, sem þeir voru í grend við. Til samanburðar við frásöguna
hór um dýpið á þessuin stað, liefur )>að verið margkannað á seinni tíð og ber alger-
iegasaman við |>að, sem iiór er sagt. Þegar skipverjar verða þess varir, að storm-
urinn er að kasta skipinu til lands verða )>eir allir óttaslegnir. Þeir sjá sér dauðann
vísann. 27C menn eru um borð,allir vonlausir og viti sínu fjær af hræðslu- -nema einn.
Ilann stendur rólegur í stafni skipsins og óttast eigi, því engill drottins hafði birst
honum og heit.ið honum. að hann ogallir samferðamenn hans skyldu haldalifl. Um
miðnírturmund lieyrist að öldurnar brotna á grinningum.Akkerum er varpaðí flýti,
að ekki hreki skipið npp á liina klettóttu strönd, Hásetarnir hafa cekið ráð sín
saman og ætla að stelast burt í skipsbátnum. Páll verður var við )>að og fær því
afstýrt. Eftir þetta má kalla að Páli taki algerlega við stjórninni. í dögun býður
hann öllum að matast, svo |>eir séu líkamlega sem bezt undirbúnir þær hörmungar,
sem fyrir þeim liggja. Sjálfur íekur hann brauð og þakkarguði, )>ó öðrum mundi
liafa þótt lítill tími til slíks )>ar í stórsjónum, sem á liverju augnabliki virtistætla að
rífa skipið í sundur. Með )>essu athæfl sínu vitnar liann enn um guð, livers þjón
liann er, og minnir þáá, að fela alt í hans liendur. Síðan reyea þeir að stýra skipinu
inn i vik nokkra, en straumurinn og stormurinn ráða meiru og bera slcipið á grinn-
ingar, svo )>að brotnarí spón. En allirkomust lífs til lands, sumir syntu en sumir
bárust á flekuin skipsins. Þetta var ein af hinum mörgu hörmungum, sem Páll
postuli komst í á hinni erflðu lífsleið sinni. Lesið það, sem hann sjálfur segir um
það í II. Kor. 11:24-33. En hann talaði aldrei æðru orð né óþolinmæðis, heldur
sagði: “Ef ég mætti lirósa mér,vildi éghrósa móraf bágindum mínum.” Honum ,
var ljúft að )>ola ilt fyrir Jesúm Krist. Hann hafði óbilandi trú,og sú trú gerði liann
öruggan. Þegar allir létu hugfallast stóð hann hugdjarfur uppi og treysti drotni.
Þetta er ávinningui trúarinnar. Hvar sem hinn trúaði er staddur, veit liann, að
hvorld lít' né dauði, livorki englar nó maktarvöld, livorki hæð né dýpt getur skilið
hanu fránáð guðs, sem er í Jesú Kristi.
.fíim 'Páln i Ktarm.i.nnm.—Hve svipleg sjón! Skipiö kastast til á bylgjunum og
búið er að |>að brotni á hvorri stundu; nær )>rjú hundruð manns horfa í augu dauð-
ans. Hve fögursjón! Postuli guðs stendur'á þiljunum, horflr til himins og biður
guð. Ofar hinum dimmu skýjum er drottlnn alslierjar. llænin er liöndin, sem út-
rétt er til hans. Guð tekur í höndina. Nú má stormurinn dynja og luiflð æsast.
Ekki verður guðsbarnið hrifið úr drottins liönd. Páll i storminum! O, að vér gætnm
verið eins og liann í stormum lifsins.
Einu sinni var lítill drengur á sjó með föður sínum. Oveður skall á og tvísýnt var
um lif þeii ra, er á skipinu vorn. Drengurinn stóð lijá föður síiium, sem stýrði.
Hann var sptirður, livort liann væri ekki liræddur, “Nei,” svaraði liann, “liarin fað-
ir'minn sfendnr við stýrið.” Þið |>urflö ekki að hræðast, börnin mín góð, ef faðir
inn stendur við stýrið -ef guð stýrir líflnu ykkar.