Ný kristileg smárit - 01.11.1895, Blaðsíða 12

116
».Tá það er ljóta veðrið* sagði gamli maðurinn,.
og það er notalegra í svona veðri að sitja í ofn-
hita hjá, góðum vinum, en að láta næða um sig
uppi á póstvagninum. En jeg er nú bráðum kom-
inn heim til góðra vina«.
»Já, jeg held það«, sagði Helena með hæðnis-
brosi, »hann sagði okkur vagnstjórinn að þjer ætt-
uð að fara á ómagahúsið«.
»Æ, minnist þér ekki á það, og verið þjer
ekki að lá mjer það, þó að svo báglega sje komið'
fyrir mjer, sagði gamli maðurinn hálfkjökrandi, en
undir niðri var honum mjög skemmt yfir þess-
um misskilningi, hann hafði aldrei komizt í það'
fyr að vera talinn sveitarlimur.
María tók þá fram í og talaði vingjarnleg
huggunarorð til gamla mannsins og fullvissaði
hann urn iuuilega hluttekning sína í bágindum
hans.
Gamli maðurinn þakkaði henni fyrir, en hann
tók eptir því að Helena var að hnippa í stallsyst-
ur sína, henni fannst þetta tal við þurfamanninn
svo ótilhlýðilegt.
María fór þó sinna ferða og gamli maðurinn
og hrin voru að spjalla alla leiðina. Haun fjekk
að vita hvað þær hjetu og hvert þær væru að
fara; en María tók ekki eptii' því, hvað karlinn
varð skrítinn til augnanna, þegar hún nefndi nafn og
heimili foreldra þeirra.
Vagninn nam svo staðar og yngismeyjarnar
stóðu upp, Helena stje út úr vagninum, án þess
að virða gatnla manninn viðlits, en María kvaddi