Tákn tímanna - 01.03.1922, Síða 2

42
TÁKN TÍMAfíflÁ
eilíti glediboðskupur Guðs: »Hinn rélt-
láti skal lifa fyrir trú«.
t*að er hverjum manni svo eðlilegt
að vilja réltlæta sig sjáifur. Jafnvel þeim
sem eru einlæglega kristnir, veitir næsta
erfitt að hverfa alveg frá því að reyna
tii eða sækjast eftir að »lialda fram rétt-
læti sínu« — eins og Gyðingar forðum.
En orsökin til þess, að menn eru að
reyna þelta, er ávalt hin sama: þá skort-
ir þekkingu á wréttlæti Guðs«, og gela
því ekki veitt því viðtöku, eða gefið sig
undir þaö, eins og postulinn kallar það.
Róm. 10, 3. Svo verður alt að dauðum
verknaði, árangurslaus Guðsdýrkun,
Prátt fyrir alla einlægni megnar hún
eigi að veita sálunni gleðina, friðinn og
hvíldina, sem kristnir menn öllum öðr-
um fremur hafa rétt til að eiga. Sá, sein
vill öðlast réttlæti, verður að hætta við
alla viðleitni á að koma því sjálfur til
vegar. Hann verður eins og að þoka sér
til, svo að »réttlæti Guðs« geti óhindr-
að komist að, og náð sínu gildi og orð-
ið honum tiieinkað.
Réttlæting fagnaðarerindisins er und-
ursamleg ráðstöfun Guðs. Hún er það
meistaraverk, sem andi Guðs einn getur
hugsað upp og gert raunveruiegt. —
Hún er með tvennu móti þessi ráðstöf-
un. Annarsvegar er hún fólgin í því, að
Guð lýsir óguðlegan syndarann réttlát-
an af einskærri náð, án þess að taka
hið minsta tillit til nokkurra verka lians.
Petta gerir Guð af sinni hálfu á þá leið,
að Guö tileinkar syndaranum beinllnis
og án allrar verðskuldunar réttlæti sitt
— »réttlæti Guðs«. Og athugi11 !a:
Hann wréltiætir hinn óguðlegaa (Róm.
4, 5. 6.), syndarann, sem getur eigi fyr-
ir sitt leyti skirskotað <til annars en
syndar sinnar og vonzku, en tileinkar
sér þó samtímis það réttlæti i banslegri
trú, sem frelsarinn afrekaði með sínu
fullkomna lífi sem maður. Pað, sem vér
köllum réttlæti Guðs, er hvorki meira
né minna en það hið fullkoinna líf, í
öllu tilliti, sem Jesús lifði hér í hold-
inu, og náð Guðs tileinkar þeim, sem
trúir. Hið fullkomna líf Jesú, kom fram
í þvf, að hann drýgði aldrei synd. Með
þessu móti fer svo, að sanntrúaður mað-
ur stendur fyrir augliti Guðs, eins og
hann hafi aldrei drýgt neina synd. Salc-
ir trúar sinnar, er kallað að hann sé
»í Kristi« (2. Kor. 5, 17). Guð, sem
hefir unun af að vera miskunsamur
(Mik. 7, 18) fyrirgefur allar drýgðar
syndir (Róm. 3, 25); liann lftur á iiann
í sínum fullkomna syni og lýsir hann
réttlátan, eins og Jesús var réltlátur.
Réttlæti Jesú er tileinkað syndaranum,
af þyí að liann kannast við syndugleika
sinn og gefur sig i trú undir hið full-
komna hjálpræðisverk Jesú. Sakir þessa
óbrotna og þá svo umræðilega dýrðlega
sambands, syndarans við Jesúm, þá er
»engin fyrirdæining yfir þeim, sem er í
Kristi Jesú« (Róm. 8, 1).
Og trúin er eina ráðið til að ná þessu
sæla sambandi; um enga aðra leiö er
að ræða; en þessi leið nægir og henni
má fullkomlega treysla. »Réttlættir af
trú höfum vér frið við Guð fyrir Drott-
inn vorn Jesúm Krisl«. (Róm. 5, 1).
Petta hefir Guð sjálfur úrskurðað þeim,
sem hefir sanna trú, er »trú hans reikn-
uð til réttlætis«, eins og sagt er um
Abraham, að hin örugga trú hans á
orð Drottins og fyrirheiti »var reiknuð
honum til réttlætis« (Róm. 4, 5. 22—24).
Svona reiknar hann, sem er Guð allr-
ar náðar. Pað er dýrðlegt reiknings-
dæmi! Og aðíerðin er í fylsta lagi rétt,
hún er svo rétt, að lnin er sönnun fyrir
því, að Guð er réttlátur. Róm. 3, 24—26.