Tákn tímanna - 01.03.1922, Side 4

44
TÁKN TfMANNA
lætingu fyrir trú. í þessu efni eiga orð
Krists við í sinni fylstu og dýpstu
merkingu:
»Af óvöxtunum skuluð þér þekkja þá«.
E. A.
Leyndardömur lögleysisins.
----- (Framh.)
»En sjálfur friðarins Guð helgi yður
algerlega, og allur yðar andi, sála og
lfkami, varðveitist flekklaust í tilkomu
Drottins vors Jesú Krists«. 1. Tess. 5, 23.
í þessari grein gerir postulinn skíran
mun á sálu og anda, en nútfmans kenni-
menn feta f spor heimspekinganna grisku
og babylonsku hvað kenningunni um
sálina viðvfkur í því að fullyrða að
sál mannsins sé ódauðleg þó Guðs orð
ókveði hvergi slíkt. t*egar Guð skapaði
manninn, »blés hann lifandi anda i
hans nasir, og svo varð maðurinn að
lifandi sálu«. 1. Mós. 2, 7.
Þegar Guð svo tekur þennan lífsanda,
sem er partur af honum sjálfum, til
sfn, þá er duftið orðið hreyfingarlaust
aftur á sama hátt og vél standi kyr,
þegar eldurinn er tekinn úr sínum stað
undir katlinum. Því á sama hátt og
eldurinn myndar það afl — þ. e. guf-
una, — sem knýr vélina áfram, eins
myndir andi frá Guði aflið — þ. e.
sálina, — sem knýr líkamann áfram til
starfa. Þegar Guð tekur andann til sín
aftur, »hverfur duftið aftur til jarðar-
innar þar sem það var«, eins og Salo-
mon kemst að orði f Préð. 12, 7. En
hvergi i allri ritningunni er talað um
að andinn, þessi lifgandi vindblær frá
Guði, sé sjálfstæð vera, sem reikar i
einhverjum andaheimi um alla eilifö.
Nei, andinn fer til Guðs, sem gaf hann,
eða eins og sálmaskáldið kemst að orði:
»Hversu mikil eru þin verk, Drottinn!
Pú gerðir þau öll með vísdómi, jörðin
er full af þfnum gæðum. Þetta haf,
stórt og vftt um sig, það er fult af ótal
skepnum smáum og stórum. Þar um
fara skipin, hvalfiskarnir, sem þú bjóst
til að leika sér þar í. Þær vona allar
á þig, að þú munir gefa þeim þeirra
fæðu á sinum tíma. Þegar þú gefur
þeim, saman safna þær, þegar þú upp-
lykur þinni hendi, þá mettast þær af
gæðum. Ef þú byrgir þitt auglit, þá
skelkast þær, ef þú tekur þinn anda frá
þeim, þá deyja þær, og hverfa aftur í
duftið. Þú út sendir þinn anda, þær
skapast, og þú endurnýjar mynd jarð-
arinnarw. Salm. 104, 24.—30.
Alt sem skapað er og dregur lffsanda
hefir lffið frá Guði, en hreyfiafl, þ. e.
sál, mannsins, hefir það fram yfir, að
hún þráir að komast til Guðs, og það
gefur aftur af sér skilning á öllum öðr-
um sviðum, sem tekur þekkingu ann-
ara skepna langt fram.
Það liggur í hlutarins eðli, að upp-
risan þarf ekki að eiga sér stað ef rétt
væri, að sál mannsins héldi áfram að
þróast ettir dauðann. Það liggur lfka i
augum uppi, að upprisa frá dauðum þarf
heldur ekki að eiga sér stað, ef sálin færi
beint í sælu undir eins eftir dauðann, og
það er meira að segja gifurlegl að kenna,
að Kristur eigi að koma aftur og dæma
lifendur og dauða á etsta degi, ef hann
væri þegar við dauðann búinn að dæma
manninn i sælu eða glötun, þvi ekki
fæ eg skilið að Guð dæmi tvisvar í
sama máli; hann mundi þá ekki vera
réttlætur dómari, þvi slikt getur enginn
heimsdómari gert.
En eru ekki staðir til, sem virðist