Tákn tímanna - 01.03.1922, Qupperneq 9

TÁKN TlMANNA
49
4. Get eg þá slrax hlotið frið og fró,
fengið af náðinni skjól?
Kvíðinn mig grípur. Ó, kann það slic?
Krossferill liggur mót sól.
Þetta er bjargráð og blessun há,
brotlegur sem eg mun aldrei fá.
Kom í dag, vinur, þó kalt sé ról,
krossferill liggur mót sól,
5. Breyskum, sem hrasar á brautum lifs,
býður guð miskunnar-skjól.
Kom þvi, en ekki með kvíðans ok.
Iírossferill liggur mót sól.
Ifættu nú, vinur, við kveinin klökk,
kærleikann tigna með hjartans þökk,
Kom því án tafar, þó kalt sé ról,
krossferill liggur mót sól.
Jón Jónsson frá Hvoli pýddi.
fcr þctta samtal fram milli Abrahams
og rika mannsins? Svarið er þetta: Lik-
amlegt samtal getur það ekki verið, því
að líkamir þeirra beggja eru grafnir í
jörðu, og eigi getur það heldur verið
likamleg tunga, sem ríki maðurinn er
að kvarta yfir í loganum, eða líkam-
Iegur fingur eða líkamlegt vatn, sem
hann beiðist af Lazarusi. Alt þetta hlýt-
ur að fara fram í samvizkunni. Og
gerist á þennan hátt: Þegar samvizkan
vaknar í dauðanum eða í dauðans
neyð, þá verður hún sér meðvitandi
um vantrú sína og sér þá fyrst skaut
Abrahams og þá, sem í því eru, þ. e.
orð Guðs, er hinn deyjandi hefði átt að
trúa en hefir ekki gert; þess vegna
kvelst hann ákaflega eins og í helvíti,
og flnnur enga hjálp né huggun. Þá
vakna slikar hugsanir í samvizkunni,
sem, ef þær gætu talað, mundu vekja
samræðu eins og þá, er ríki maðurinn
átti við Abraham, og hann leitast þá
fyrir, hvort orð Guðs og allir þeir, sem
því hafa trúað, vilji hjálpa honum, og
það með slíkri angist, að hann lætur
sér lynda hina allra minstu huggun
jafnvel af hinum allralililmótlegasta og
getur þó ekki fengið hana, því að Abra-
ham svarar honum, — þ. e. samvizka
hans skilur orð Guðs á þá leið, að það
geti ekki orðið, heldur hafi hann öðlast
sitt á meðan hann lifði og verði nú að
kveljast, en hinir verði huggaðir, sem
hann hefir f)rrirlitið. Loks finnur hann
að það er eins og sagt við hann, að
mikill geimur sé milli hans og hinna
trúuðu, svo að þeir geti aldrei hittst.
Þetta eru örvæntingar hugsanir, sem
vakna þegar samvizkan finnur, að orð
Guðs útskúfar honum eiliflega og hann
á engrar hjálpar von framar.
Síðan fara hugsanir samvizkunnar að
færast i aukana og beiðast nú þess, að
hinir lifandi fengju að vita, hvernig
fyrir honum hefði farið í neyð dauð-
ans og æskir þess, að einhver mætti
segja þeim það. En ekkert verður úr
því heldur, því að samvizkan finnur
svarið, að Móse og spámennirnir nægi,
þeim eiga þeir að trúa og það hefði
hann líka átt að gera. Alt þetta gerist
milli fyrirdæmdrar samvizku og Guðs
orðs á dauðastundinni eða í dauðans
neyð, og enginn getur fengið að vita,
hvernig þetta gerist, nema sá einn, sem
reynir það, og sá sem reynir það vildi
gjarna, að hinir lifandi vissu það, en
það er árangurslaust.«
(Dr. Martin Luthers fuldstændige
Kirke-Postille, bls. 346—47. Aksel Olsen
& Co’s Forlag. Kristiania. Sommerdalen.)
»Því laun syndarinnar er dauðinn en
náðargjöf Guðs er eilift líf i Jesú Kristi
Drotni vorum«. J. H. Schmidt,