Tákn tímanna - 01.03.1922, Side 3

TÁKN TÍMANNA
Þetta er þá önnur hliðin á réttlæt-
ingu fagnaðarerindisins.
Hin hliðin greiðist fyrir oss, ef rélt
er svarað einni eða fleiri spurningum,
er ef til vill, mælti orða á þessa leið:
Ef Guð nú lelur trúaðan mann rétt-
látan á þennan hátt, og gerir hann þann-
ig réttlátan, heflr þá það verk af Guðs
hálfu nokkur áhrif, nokkrar afleiöingar
fyrir líf þess liins sama manns? Ef
syndarinn sér synd sína, iðrast hennar
og trúir á Krisl til fyrirgefningar synd-
anna og verður réttlættur af trú sinni
samkvæmt ófrávíkjanlegu heitorði Guðs,
getur hann þá haldið áfram að syndga,
reitt sig á náð Guðs og látið að öðru
leyti sem ekkert sé að?
í*essum spurningum getur því sem
næst hver og einn svarað hiklaust með
postulanum:
»Hvað eigum vér þá að segja? Eig-
um vér að lialda áfram í syndinni, til
þess að náðin aukist? Fjarri fer því.
Vér, sem dóum syndinni, hvernig ættum
vér framar að lifa í henni?« Róm. 6, 1. 2.
Trúaður maður réttlætist eingöngu af
þvi, að hann verður hluttakandi í Kristi
og friðþægingu hans fyrir trúna. Um
leið og hann kannast við ófullkomleika
sinn felur hann sig í hinum fullkomna
frelsara sínum. Hann er »í Kristi«, eins
og áður er sagt. Það er þetta, sem bjarg-
ar honum. Það er eini vegurinn til sálu-
hjálpar að vera »í Kristi«. »Ég er veg-
urinn«, segir Jesús um sjálfan sig, »í
honnm einuiii er hjálpræðið«. Ef vér
erum í honum, þá mun réttlæti lians
eigi að eins verða tileinkað oss, heldur
mun það líka verða raunverulegt hjá
oss, koma í ljós i lífi voru.
Báðar þessar hliðar réttlætingarinnar
ertt raunverulegar. I’ær eru ekki innan-
tóm orð eða tómar staðhæfingar. Rétl-
48
læti Jesú er tileinkað oss og réttlæti
hans verður hugsjón vor, fyrirmynd lifs
vors, — forskrift til að fara eftir, tak-
mark vorrar æðstu eftirsóknar. Öðruvísi
getur það ekki verið, því að með hverju
sem helzt öðru, mundum vér neita vorri
eigin játningu. Gal. 2, 17. 18. Hið full-
komna líf hans, sem manns, er oss til
eftirbreytni. »Sá, sem segist vera i hon-
um, honum ber sjálfum að breyta, eins
og hann breytti«. Ef »kærleikur Guðs
er fullkominn í oss«, þá á hann að
koma fram í þvi, að vér »varðveitum
orð hans«, og það er óræk sönnun þess,
að vér erum »í honum«. Jóh. 2, 5. 6.
I þessu þarf enginn að fara vilt. Lif
vort er sönnunin fyrir þvi, hvort vér
erum réttlátir eða ekki. Orð og játning
hafa i þessu efni ekkert gildi. Ef ein-
hver segist vera réttlættur fyrir trúna,
en lifir vísvitandi í mótþróa gegn orði
Guðs og vilja hans, þá gerir hann sig
sekan í hinni verstu staðleysu. Um slík-
an mann má með sönnu segja: »Verkin
þín þruma svo í eyrum mér, að eg
heyri ekki, hvað þú segir«. —
Sumir líta svo á, að þeir geti orðið
réttlátir af verkum. Og mörgum, eink-
um á vorum dögum, virðist réttlæting
trúarinnar og verk, alveg ósamríman-
legt. En hvorirtveggja hafa mjög rangt
fyrir sér. Hið fyrnefnda er engin leið
og hið síðarnefnda er ósanngirni. Rétt-
læting af trú annars vegar og réttlæting
af verkum hins vegar, eru ekki aðeins
samrímanlegur, heldur eru þær ósund-
urgreinanlegar. Rær eiga saman eins og
tréð og ávöxturinn. Góðverk vor, þ. e.
líf í samræmi við Guðs orð, er ekki og
getur ekki orðið oss leið til réttlæting-
ar, heldur hafa þau þvert á móti ávalt
verið og munu ávalt verða ávöxtur,
aileiðingin, árangurinn af sannri rétt-